Ik ben nu nog hier.

Joehoe! Ik zit hoog in de bergen, bij de familie thuis. De familie in de Blue Mountains, in Sydney bedoel ik dus. Ik ben sinds een paar dagen weer terug in Sydney na m'n reis, ik ben moe en een beetje ziek maar ook blij. Morgen, morgen vlieg ik naar Nederland. Ik besef het niet. Ik denk er niet aan. Dat wil ik ook niet. In plaats daarvan wil ik genieten. En oh wat heb ik genoten van m'n laatste paar dagen in Australie. Dit deed ik door dichtbij de allerliefste mensen in Sydney te zijn: de kiwi's, m'n oude gastgezin, Kiki, en de familie in de Blue Mountains. Maar eerst zal ik het verhaal van mijn oostkustreis even afmaken:

Na m'n couchsurf avontuur in Rainbow Beach reisde ik naar Noosa. Ik had nog geen hostel geboekt dus ik nam maar gewoon de eerste de beste en BAM, beste keuze ever. Superleuk hostel, klein maar fijn. Zo'n hostel waar er een ongeschreven regel is waarbij alle acht personen in de slaapzaal de deur gewoon lekker openlaten en de sleutel nooit gebruiken. Dat zijn de besten. Ik zou aanvankelijk maar 1 nacht in Noosa slapen en dan doorgaan naar de Everglades, een natuurgebied waar ik zou kamperen in de bush en kayakken over de rivier. Supervet, maarrrrr ik veranderde m'n plannen toen ik niet zulke goede verhalen over de tour hoorde. Ik was ook zo moe van het reizen (besef dat ik overal slechts twee, soms maar een nacht was en daarna weer moest inpakken, in de bus zitten, in een nieuw hostel moest settlen, nieuwe mensen ontmoeten, etc...), ik had behoefte aan een break en dit hostel was daar perfect voor. Goede sfeer, lekker rustig, prima bedden... Het voelde heerlijk om ff op dezelfde plek te blijven, ik kon eindelijk weer vers voedsel kopen zoals melk en veel groente, want ik hoefde er niet mee te zeulen en kon het gewoon in de koelkast zetten. Kleine genietmomentjes van een backpacker. Al snel ontmoette ik Andreas uit Zweden. We hadden dezelfde soort humor en kookten samen om kosten te besparen. Hij vertelde dat hij de komende dagen Moosa wilde ontdekken en had wel behoefte aan een reisgenoot, dus we maakten plannen van wat we wilden zien. Noosa is een vakantiebestemming voor Aussies en naast heaps of Aussies zijn er veel fancy restaurantjes, een mooie winkelstraat en een mooi strand. Een gekke plek wel, iedereen is er tourist, of je nou uit Australie of ergens anders vandaan komt. Niemand kent elkaar en niemand groet elkaar. In het begin voelde ik me hier totaal niet thuis en ik snapte niet waarom ik hier nou zo nodig naartoe moest van de jongen van het reisbureau waar ik deze reis boekte. Maar nu ik er toch was kon ik er maar beter van genieten. Het was fijn om even niet omgeven te zijn door internationale backpackers, goedkope reisbureaus die je van alles wilden aansmeren en goedkope pubcrawls die in the end helemaal niet goedkoop zijn.

Op zaterdag ging ik met Andreas naar het National Park. NU snapte ik waarom ik hier zo nodig naartoe moest van de jongen van het reisbureau. De zee in Noosa is werkelijk schitterend, zo blauw en zo helder. Veel surfers. We zagen dolfijnen en walvissen en een koala. Daarna lagen we op het strand en zwommen we in de blauwe zee. Het was echt een te gekke dag, maar zoals het gezegde luidt: after a high comes a low. Ik merkte dat ik intens blij werd van het reizen, het ontdekken van nieuwe prachtige plekken en het leren kennen van lieve mensen en oh man, ik leefde het zo intens en waardeerde het immens. Helaas werden de dipjes die daar tegenover stonden ook groter, ik zat dus echt in een achtbaan. Anyway, ook in Noosa had ik weer een dipje of vier. Zo moe ook. Moe. Ik trok me maar gewoon terug op de kamer, oortjes in, muziek luisteren. Beetje schrijven in m’n notitieboekje. Soms wist ik gewoon niet meer wat ik wilde. Dan vroeg ik mezelf: wat heb ik op dit moment nodig om me beter te voelen? Familie of vrienden spreken? Slapen? Eten? Douchen? En soms was het gewoon niks, dan was het leeg, op. Kon ik me nergens toe zetten. Gewoon even lekker verdrietig zijn zodat ik straks weer blij kan zijn. Gelukkig kwam dat altijd weer, dat blij zijn. (: Wat ik verder in Noosa heb gedaan is onder andere kayakken, uitgaan, op het strand liggen, muziek maken in het hostel, lekker koken, wandelen en chillen. Noosa is mooi. Moeilijk afscheid, Onvergetelijk.

Next stop: Brisbane. In totaal had ik 26 uur in deze stad, blijkbaar vond de jongen van het reisbureau dat genoeg. Prima. Ik ontmoette Anne, het Duitse meisje die ik telkens weer tegenkom, weer bij de bushalte en samen gingen we naar Brisbane. Had niet gedacht dat het zo’n opluchting zou zijn om weer hoge gebouwen te zien. Het was zo fijn om weer in een stad te zijn! Lekker mengen in de anonimiteit. Een Engels meisje dat in Sydney als au pair had gewerkt werkte nu in een hostel in Brisbane, dus daar overnachtte ik natuurlijk. Tja, Brissy. Wat moet ik erover zeggen. Ik merk dat als ik een plek wat minder leuk vind ik de neiging heb om hem maar gewoon over te slaan. Beetje zonde want het was wel echt heel leuk in Brisbane. Ik zag er drie jongens van het vorige hostel in Noosa weer, we gingen die avond samen uit. Overdag liet ik Anne lekker in het hostel en liep ik een beetje door de stad en genoot ik van de stadsdingen. Omdat het winter is was er een schaatsbaan midden in de stad... Waar ik dus in korte broek met zweet op m'n voorhoofd naar zat te kijken. Schaatsen in zomerkleren lijkt me zwaar onpraktisch, doet erg zeer als je valt lijkt me. De volgende ochtend vertrok ik alweer, hup in de bus naar Byron Bay. Dit was de laatste stop voor ik weer naar Sydney ging, het was al bijna afgelopen! Wat was het allemaal snel gegaan...

Byron Bay. Zucht, Byron Bay. Voor ik begin moet je weten dat Byron Bay bekend staat om de hippies die er wonen, de vibes die er fantastisch zijn, festivals, drugs, surfers, mannen met lange haren en vrouwen met okselhaar en zonder bh. Iedereen die ik tegenkwam tijdens het reizen sprak vol lof over deze plek. Hoge verwachtingen dus. Ik kwam 's avonds aan in het hostel, wat groot en onpersoonlijk was en vol met onsociale arrogante mensen die alleen maar geven om "zien en gezien worden" en, niet te vergeten, waar het feestje is vanavond. Bluhhhh, is dit het nou? Hier moest ik nog 5 dagen blijven...? Ik voelde me niet op m'n plek maar tegelijkertijd kon het me ook niet schelen want pff, met zulke mensen wilde ik niet eens vrienden maken. Die eerste avond zocht ik Magda op, een meisje dat ik ken uit Sydney die ook aan het reizen was. Had totaal geen zin om in het hostel te blijven en daarnaast is het natuurlijk superleuk om haar weer te zien. Hele leuke avond gehad in een bar met een liveband. De sfeer was er top, iedereen was heel relaxed. Goeie eerste avond.

Mijn eerste volle dag in Byron was Anna's verjaardag, hoeraaa, dus ik had haar natuurlijk even gebeld. Daarna verliet ik het hostel om een beetje rond te lopen en mensen te kijken (mensen kijken is heel erg leuk in Byron Bay). 's Avonds was er karaoke in het hostel en ik ontmoette twee chille Aussie meiden waarmee ik de volgende dag op pad ging om naar een waterval te gaan. Pas op dag derde avond ontdekte ik de drumcircle, die elke dag bij zonsondergang gehouden wordt bij het strand. Zodra de zon onder is komen er vanuit elke richting mensen met hun djembé's naar de "drumcircle" om daar te spelen. In totaal waren er ongeveer acht drummers, en er was een meisje met prachtig lang krullend haar dat in het midden danste (ze leek net een fee, zo mooi). Het was supervet en er kwamen onwijs veel mensen op af.

Op dag drie struinde ik over een marktje en deed ik de welbekende wandeling naar de vuurtoren van Byron Bay. Onderweg zag ik onder andere dolfijnen, heaps of walvissen, een schildpad en een rog. Aan het einde van de middag genoot ik samen met minstens honderd vreemdelingen van de straatmuzikant die speelde. Dat was zo nice hey... Het begon al golden hour te worden, jeweetwel aan het einde van de middag wanneer de zonnestralen als van goud lijken, en de zon scheen heerlijk warm. Ik wilde eigenlijk naar het hostel voor water en eten maar oh, ik zat daar zo comfortabel op het gras met al deze mensen te luisteren naar de muziek. En ik zat zo na te genieten van deze dag. Het was even goed zo. Echt even goed zo. Daarna ging ik naar de drumcircle en op deze avond was het nog drukker dan de dag ervoor. Er speelden wel zo'n vijftien man op allerlei verschillende djembé's en trommels en er waren een heleboel mensen aan het dansen. Het was een groot feest. Heerlijk gedanst. Aan het strand. Met aan de ene kant de zon die langzaam achter de bergen verdween en de lucht in de meest prachtig felle kleuren achterliet, aan de andere kant de diepblauw/paarse lucht en de volle maan die opkwam. Het was magisch. Wat een vibe.

Op de laatste dag ging ik met wat mensen van het hostel naar het strand en zwom ik in de zee. Vanaf het strand zagen we een walvis in de zee, zo vet.

Het waren heerlijke dagen op deze plek. Byron Bay heeft me leren dansen.

Ik nam een nachtbus naar Sydney en tadaaa, daar was ik weer! Eindelijk, home away from home. Sydney. Waar ik de weg tenminste weet. Ik ging dit keer niet naar een nieuw hostel toe, maar naar het huis van de kiwi's. Genieten van luxe zoals een zachte badjas na het douchen en privacy. Het was fijn om iedereen weer te zien (en iedereen was jaloers op m'n mooie bruin verkleurde huid hihi). De dag nadat ik in Sydney aankwam ging ik bij m'n oude gastgezin langs om te eten. Hannah en Frank waren heel blij me te zien en de kids ook! Het was zoooo fijn om ze weer te knuffelen. Op woensdag keken we thuis de State of Origin rugby wedstrijd. Op donderdag sprak ik af met Kiki, m'n Nederlandse au pair vriendinnetje. Ze zou die dag vertrekken en het was zo gek dat we afscheid moesten nemen... Als je een van m'n eerste verslagjes terugleest zie je dat ik op mijn tweede dag in Sydney de ferry nam en over het strand liep samen met Kiki. We hebben de afgelopen maanden veel avonturen beleefd en ook veel gedeeld samen. Ik wens haar het allerbeste toe. Nadat ik afscheid van haar had genomen nam ik de trein naar de Blue Mountains om naar de familie te gaan voor een paar dagen. Heel fijn om tijd met ze door te brengen voor ik weer naar Nederland ga. Gisteren maakten Kitta en ik een wandeling op de top van een berg en het uitzicht was fenomenaal. Ze leerde me van alles over de bloemen, planten en bomen die we onderweg tegenkwamen. Daarna dronken we thee in een theehuisje in Leura. Er staan veel Europese bomen in Leura. Zonder blad, want het is winter. Gaf me zo'n nostalgisch gevoel! Australische gumtrees verliezen namelijk niet hun bladeren in de herfst en verkleuren zelfs niet. Hierdoor voelt de herfst hier heel anders, al is het best koud. In Leura had ik dat heerlijke winterse gevoel weer, vrijdagmiddag, donkergrijze lucht, lege bomen, mensen op straat... (Ik kon de feestdagen al ruiken...) Greg en Kitta zijn echt hele fijne hosts. Ze laten je thuis voelen zonder daar veel moeite voor te doen. En ze wonen zo prachtig hier... Dit is echt mijn droom. Midden in de bergen, haardvuur binnen, vuurplaats buiten, en de mensen die je liefhebt om je heen. Wat wil een mens nog meer?

Dat was dus de oostkustreis! Het was fantastisch.

Ik zou hier kunnen schrijven hoe het voelt om weg te gaan, maar ik heb totaal geen zin om daarover na te denken. (:

Ik ben nu nog hier <3

Over nachtbussen en couchsurfen

Vrijdag 30 juni, 8:33, in de bus naar Noosa.

Twee dagen geleden schreef ik een stukje maar ik had het nog niet af:

Het is 1 uur 's nachts. Ik zit in de woonkamer van het hostel waar ik de afgelopen twee nachten geslapen heb, in een klein dorpje dat Agnes Water heet. Ik ben in m'n eentje, het is stil, iedereen slaapt. Iets wat ik zelf overigens ook zou doen als ik niet zou worden opgehaald door de shuttle die me naar de bus brengt. Om kwart over twee vertrekt 'ie. In de nachtbus zal ik hopelijk een paar uurtjes slapen als een roosje voordat ik om half acht aankom in Rainbow Beach. Mooi de tijd om weer even wat te typen. Geen idee waar ik moet beginnen trouwens, het reizen gaat zo ontzettend snel. Ik ben op elke plek een of twee, maximaal drie nachten en dan moet ik weer door vanwege een strak schema. Wel een heleboel beleefd uiteraard. In mijn vorige verslagje vertelde ik dat ik de bus gemist had. Dat betekende dat ik een extra nacht in Cairns moest blijven en de volgende ochtend wél op tijd moest komen opdagen. Dat is gelukt. Na een leuk laatste nachtje uitgaan in Cairns zat ik de volgende ochtend na een krappe drie uur slaap, full-on backpackers style met kater maar zonder douche of ontbijt, in de bus van kwart over zeven. Gelukkig kwam ik rond half tien 's ochtends aan in Mission Beach en had ik nadat ik eindelijk gedoucht en gegeten had nog de hele dag voor me. Eerste indruk van Mission Beach: heeeeerlijk rustig. Chill en stil. Geen mobiel bereik, yes. De natuur was er prachtig, gigantische bomen met mega bladeren, heel groen. Regenwoud. Superlekker warm ook, zomerjurkjes-weer. Ik was nog geen tien minuten in de keuken van het hostel en leerde al een hostelgenoot kennen. Altijd top wanneer het zo makkelijk gaat (vooral als je een kater hebt en alles in het leven wat moeizamer gaat). Na het ontbijt ging ik naar het strand. Het strand was echt onwerkelijk mooi. Ik dacht echt dat de wereld even een grapje met me uithaalde. Zo mooi. Palmbomen, kokosnoten, en een eiland midden in de zee. Ik voelde me echt op m'n gemak op deze plek - zo erg dat ik in slaap viel op het strand. Het was de ultimate chill-plek, iets wat elke backpacker nodig heeft eens in de zoveel tijd. Je hoeft er niets en tijd is onbelangrijk. Je merkt het gewoon aan hoe de mensen hier met elkaar omgaan. Mission Beach was voor mij een perfecte samenloop van omstandigheden, waarbij elke factor precies goed was. De natuur, de zon, de temperatuur, de mensen in het hostel, de sfeer... 's Avonds kwamen de goon (goedkope wijn) en de gitaren tevoorschijn. Na een aantal glazen en muziek liep ik met de eerder genoemde hostelgenoot naar het strand om naar de sterren en de maan te kijken. Het was allemaal even helemaal goed. Gewoon lekker zitten met een glimlach op m'n gezicht in dit paradijsje. Zo lekker gelukkig, het paste bijna niet in m'n lichaam. Dat was Mission Beach voor mij.

Als je denkt dat je het teiltje nu aan de kant kunt zetten dan heb je het mis, want ik heb nog veel meer paradijs gezien. Na Mission Beach kwam Magnetic Island. Op de veerboot naar het eiland leerde ik twee meiden kennen, Anne uit Duitsland en Alexandra uit Zwitserland. Toen we op het eiland aankwamen was mijn reactie vergelijkbaar met die in Mission Beach: "Wauw! Kijk die palmbomen! Kijk hoe blauw het water is! Kijk die heuvels! Alles is zo vet hier!" Van de veerboot, hup, de bus in, naar het hostel. Het hostel was letterlijk OP het strand. Het was net een resort, met een zwembad, bar, hangmatten, gekleurde huisjes... Wel een heel andere sfeer dan Mission Beach hoor, deze plek schreeuwde party. Wat ik overigens prima vond. Ik sliep in een blauw houten hutje met 7 anderen, en als ik de deur opende zag ik de palmbomen en de blauwe zee. In bed hoorde ik de golven. De eerste avond ging ik met Anne, Alex en een groep anderen die we leerden kennen de zonsondergang bekijken vanaf de heuvel. Felrood was de lucht, alsof hij in vuur en vlam stond. Ik ging vroeg naar bed want ik was moe van het reizen. Daardoor werd ik de volgende ochtend om zes uur al wakker, maar daar kreeg ik een mooie zonsopgang voor in return. (: Hele mooie dagen gehad op het eiland. We zagen prachtige baaien, mooie uitzichten en koala's. Leerden leuke mensen kennen. Lagen urenlang op het strand en zwommen in de zee of lagen in de hangmat. Hadden 's avonds leuke feestjes. Ik boekte zelfs nog een extra nacht omdat ik er geen afscheid van kon nemen, haha. Op die extra dag leerde ik twee hele lieve reizigers kennen, een meisje uit Spanje en een jongen uit Ierland; ze reisden samen. Zij legden precies uit hoe deze plek is. Het is je druk maken om zeer onbenullige dingen zoals eerst lunchen of eerst de zee in? Strand of zwembad? Meer of minder bier? (meer) Kortom: vakantiegevoel.

Allemaal leuk en aardig, maar er moet natuurlijk wel wat te zeuren zijn, en dat was er. Het was inmiddels al de derde dag dat ik met Anne optrok. Mensen die me kennen weten dat ik vrij veel tijd voor mezelf nodig heb, maar Anne was het tegenovergestelde en vond het juist niet leuk om alleen te zijn! Ik vond het vervelend dat ik haar overal mee naartoe moest slepen. Ook weerhield het me ervan om nieuwe mensen te leren kennen, je spreekt namelijk makkelijker iemand aan wanneer je alleen bent dan als je al met z'n tweeën bent. Af en toe liet ik haar dus gewoon ergens achter en zei ik "yo ik ben ff weg." Anyway, al met al was Magnetic Island een van m'n favoriete plekken tot nu toe. Helaas vertrokken Anne en ik de volgende ochtend. Met de veerboot gingen we naar Townsville waar we drie uurtjes de tijd hadden om wat van het stadje te zien. Natuurlijk hadden we onze grote backpacks bij ons; niet zo handig. Een kluisje in de haven kostte $8. Dat gingen we dus mooi niet doen, we zochten verder. Ik denk dat we er wat verloren uitzagen, daar midden op straat, want een man sprak ons aan om te vragen waar we naar op zoek waren. Ik legde hem uit dat we een cafeetje zochten waar we even onze spullen konden achterlaten. Hij gaf ons de gouden tip, en zo kwam het dat Anne en ik om elf uur 's ochtends in het casino van Townsville zaten. We lieten daar onze spullen achter, keken wat rond in Townsville (best leuk, niet heel bijzonder) en voor we het wisten zaten we alweer in de bus naar onze volgende bestemming: Airlie Beach!

Oh oh oh, de eerste avond Airlie Beach was ook echt heel leuk. Conor, een van de jongens van de zonsonderganggroep op Magnetic Island, was al in Airlie Beach. Er was een rugby match op tv, Queensland tegen New South Wales. Uiteraard was ik voor NSW, hier woonde ik immers vijf maanden en heb ik de sport leren waarderen. Heb de regels vrij goed door en kan de mstch goed volgen. ZE VERLOREN. Maar dankzij de winst van QLD was de sfeer wel erg goed in Airlie haha. De volgende dag was heel cool: ik ging op een zeilboot naar de Whitsundays. Nog nooit eerder was ik op een zeilboot. Het was niet zo'n groot ding, we sliepen er met zestien mensen op. Ik maakte me in het begin zorgen of ik dit wel zo leuk zou vinden, twee dagen en twee nachten met zoveel mensen op zo weinig vierkante meters, omgeven door niets dan water, maar het viel me niets tegen! Ik heb echt met volle teugen genoten van elk moment. Vooral het slapen op de kabbelende golven. En de sterren! Je kon je melkweg zien. Zo mooi. Oh, wat heerlijk op zo'n boot. Doe mij d'r ook maar eentje. Wel miste ik de groep die we op Magnetic Island hadden. Dat is wel kut aan reizen hoor, je ergens goed voelen, bij mensen of op een plek, en dan weg moeten gaan. Of iemand ontmoeten waarmee het super klikt en waarvan je weet dat je wat aan elkaar zou kunnen hebben, maar dat diegene de volgende dag vertrekt. Bleh.

Na de boottocht bleef ik nog twee nachten in Airlie Beach. Ik werd weer herenigd met Anne en Conor. En wie kwam ik nog meer tegen? Roy, de gitarist die ik in St. Kilda, Melbourne leerde kennen. Hoe toevallig. Natuurlijk heb ik zijn gitaar weer even geleend, hehe. Chille dagen gehad in Airlie. Wel moet ik nog even iets kwijt over het hostel waar ik verbleef; The Most Disgusting Kitchen Award gaat namelijk naar Nomads Airlie Beach. Ha.

En toen was het maandag, een dag vol ongeluk. Ik verloor m'n trui en sportleggings. M'n dagrugtas ging stuk dus die moest ik naaien. Ik bekeek m'n bankrekening (au). Ook had ik genoeg van deze plek, ik wilde verder. Eindelijk was het dan half zes 's avonds; tijd om Airlie Beach in te ruilen voor Agnes Water. Anne ging naar Fraser Island dus we gingen helaas uit elkaar, maar we zien elkaar later deze reis nog weer terug. Wel namen we dezelfde nachtbus want we gingen dezelfde kant op. De bus zou om half zes 's avonds vertrekken maar had vertraging, ugh, dus dat werd zeven uur. Samen met vijf andere backpackers besloten pizza te bestellen om de tijd te doden. Toen de bus eindelijk kwam opdagen probeerde ik zo snel mogelijk te gaan slapen, wat geen probleem was want ik was moe. Ik zou om kwart over twee aankomen in Agnes Water, daar zou ik door een shuttle opgehaald worden en naar m'n bed in het hostel gebracht worden, maar vanwege de vertraging werd kwart over twee eerder half vier 's ochtends. Om vier uur zag ik eindelijk een bed. Nachtbussen. Joy.

Toen ik de volgende ochtend wakker werd had ik geen flauw idee waar ik was. Ik had niks van de omgeving gezien uiteraard, het was te donker zo vroeg in de ochtend. Ik ging uit bed om het hostel maar eens even te bekijken, en het bleek een superleuke plek! Er was een soort binnentuintje met picknickbankjes en de gebouwen waren allemaal blauw geverfd. Het was gek om weer alleen te zijn na al die tijd met Anne gereisd te hebben. Ook al werd ik soms gek van d'r, ik was snel gewend geraakt aan haar gezelschap. Gelukkig was er in het hostel een heel relaxte sfeer en chille mensen. De kamerdeuren hadden geen sleutel, maar waren gewoon een schuifdeuren. Er waren een hoop gasten die er al lange tijd verbleven of die er al eerder geweest waren en ervoor kozen om weer terug te komen. Dan weet je dat 't goed zit. De eerste dag deed ik lekker niks. Ik deed een middagdutje, want na een nacht op busstoelen kon ik een heerlijk stapelbed niet weerstaan (wanneer een stapelbed als luxe beschouwd wordt...). Die avond kookte ik samen met een hostelgenoot (rijst met kip, oahhh kip! Ik ben vegetariër geworden tijdens het reizen want vlees is zo duur, maar als je samen eet kan het uit. En ooooh wat lekker, voor het eerst weer kip!) en dronken we goon. Er is nog geen dag voorbij gegaan dat ik geen alcohol genuttigd heb, top. De volgende ochtend belde ik met Bram. Bellen met familie of vrienden heeft een oplaad-effect. Ik voel me altijd letterlijk opgeladen na een facetime- of telefoongesprek (: Die dag huurde ik met een andere hostelgenoot fietsen om van Agnes Water naar Town of Seventeen Seventy (oftewel: 1770) te fietsen. Yaaay, heerlijk weer met de billen op een fiets! Topdagje gehad. En toen werd het avond, en begon het wachten op de nachtbus... Ik kreeg een mega reisdipje. Moe en verdrietig. Ik belde met Lydia en zij leidde me gelukkig af van het wachten en vrolijkte me op.

De bus pikte me op om half drie. Tot die tijd had ik nog geen moment m'n ogen dichtgehad. Ik probeerde gelijk te slapen maar elke keer als ik eindelijk een beetje comfortabel lag (voor zover dat kan op twee busstoelen) en in slaap viel stopte die bloody driver weer. Arghh. Elk half uur had hij wel een reden om te stoppen. Ontbijt, tanken, mensen oppikken... Vlak voor zonsopgang werd ik echt klaarwakker en was er geen redden meer aan. Ernstig slaaptekort dus. Gelukkig lossen we dat hier in Australië op door te tukken op het strand (he wat vervelend). Ik had maar een dag en een nacht in Rainbow Beach. Mocht trouwens ook wel weer een keer m'n kleren wassen, ik had alles sowieso al zesduizend keer aangehad en m'n ondergoed begon op te raken. Maarja, waneer heeft een mens daar nou weer tijd voor.

Rainbow Beach dus. Zoals ik al zei had ik op maandag m'n bankrekening bekeken en ik besloot te gaan couchsurfen in Rainbow Beach, omdat je dan gratis bij iemand kunt overnachten. Op de Couchsurfing app vond ik een host wel zo'n 35 goede reviews had van mensen die bij hem hadden overnacht en een boel foto's. Ik vond het best spannend om bij iemand te slapen die ik totaal niet kende, maar backpackers houden nou eenmaal van gratis en het was de ideale gelegenheid. Ik wist dat hij 's ochtends nog op Fraser Island zou zijn maar hij gaf me zijn adres zodat ik alvast mijn backpack in de achtertuin kon leggen. Het was een houten bungalow, met achter het huis een veranda en een zwembad. Het was nog heel vroeg, acht uur 's ochtends, en het was nog koud dus ik besloot even rustig te chillen daarzo. Voelde me verassend fit en had niet te behoefte om te slapen. Om een uur of half tien werd het al een stuk warmer dus ik trok m'n swimmers aan en ging naar het strand waar ik m'n boek las en twee uurtjes sliep. Toen ik wakker werd had ik een berichtje dat hij thuis was. Ik was zo nieuwsgierig naar hem dat ik gelijk naar het huis liep. Eenmaal daar leerde ik Heath, de host, en drie andere backpackers die bij hem aan het couchsurfen waren kennen. De sfeer was goed. Ik leerde dat Heath uit Tasmanië kwam, altijd als chefkok heeft gewerkt, met vervroegd pensioen was gegaan (hij was een jaar of vijftig) en Australië rondreisde met zijn zelfgebouwde campervan. Het huis was het vakantiehuis van vrienden van hem. Hij deed al jaren aan couchsurfing en vertelde dat er zelfs een groep was die zes maanden bij hem hadden verbleven. Hij vindt het mooi om backpackers de omgeving te laten zien en maakt tripjes naar Fraser Island (waar zij dus net van teruggekomen waren) en all over Rainbow Beach. Na wat gekletst te hebben nam hij ons als groep mee naar een freshwater lake in het regenwoud, daarna gingen we autorijden op het strand en mocht ik het hele stuk rijden (fuckyeah dat was awesome! Aan de ene kant de zee, aan de andere kant de kliffen met allemaal verschillende kleuren zand wat een heel indrukwekkend gezicht is - vandaar de naam Rainbow Beach - en lekker scheuren over het zand. Prachtig). Aan het einde van de middag gingen we de zonsondergang kijken op een grote zandheuvel, by far de meest bijzondere plek om de zon onder te zien gaan. Op de top van een hoge heuvel met uitzicht over de kust en het regenwoud, maar wel met je voeten in het zand. Heath legde uit dat het zand daar kwam doordat er bomen missen op de heuvel en de wind het zand vanaf het strand de heuvel opblaast. Toen naar huis, waar we een koud biertje kregen en ik hielp met het eten koken. Aardappels, verse groenten en vlees. YES. Ik mocht zelfs gratis m'n kleren wassen!!! Ik weet dat het voor iemand die een wasmachine heeft niet uitmaakt of die nou een keer extra draait, maar ik was zo blij dat ik gratis m'n was mocht doen. Er was zelfs een droger. Heerlijk, schone kleren. Na het eten chillden we buiten op de veranda maar omdat ik de hele nacht niet geslapen had ging ik om half tien naar bed. Heerlijk geslapen in een prive kamer, weer eens wat anders dan een kamer delen met zeven anderen.

Oh wat heb ik genoten van al die kleine dingen. Dankzij de couchsurf heb ik zoveel meer van Rainbow Beach gezien dan als ik in een hostel had gezeten; dan had ik alleen het strand en het dorpje bekeken. En echt hoor, dit heeft elke backpacker nodig every once in a while - even geen zorgen maken over wat je vandaag gaat doen, wat je moet zien van een plaats, wat je gaat eten... We werden gewoon meegenomen naar fantastische plekken en kregen eten voorgeschoteld. Zo blij.

Vanochtend pakte ik m'n spullen, nam ik afscheid van Heath (de rest sliep natuurlijk nog om half acht 's ochtends) en bedankte ik hem. Met een backpack vol schone kleren liep ik naar de bus. En hier ben ik nu, in de bus. Weer in de tegenwoordige tijd. Op naar Noosa waar ik Anne en Conor weer zal zien. (:

Wanneer er weer eens iets misgaat...

Ja hoor, het is weer zover. Er is iets misgegaan; ik heb de bus gemist. Oepsie. Ik ben op dit moment in Cairns, Queensland. Hier ben ik al 5 dagen en vandaag wilde ik heel graag door naar m'n volgende bestemming: Mission Beach (en nee, ik ga niet skydiven). Maar helaas miste ik dus de bus. Nu zit ik om acht uur 's ochtends in het gras bij de bushalte m'n shit te regelen: hostel bellen dat ik vandaag niet kom, slaapplek regelen voor vannacht, bus boeken voor morgenvroeg. Ach ja. Het kan erger. Cairns is geen vervelende plek om te zijn, het ligt in het tropische noorden van Australië en het is hier overdag rond de 25 graden. Het is een mooi stadje met mooie gebouwen, palmbomen, omgeven door bergen bekleed met regenwoud. Heel groen is het hier.

Let's rewind for a second. Tot een week geleden wist ik namelijk nog helemaal niet dat ik op dit moment in Cairns zou zijn. Na m'n verslagje van de vorige keer ging ik vol goede moed naar een reisbureau in Sydney. Ik had namelijk zoveel verschillende ideëen voor bestemmingen en ik wilde graag hulp van iemand met me meedacht.De jongen die me hielp heeft ervoor gezorgd dat ik echt alles uit deze reis haal door een fantastische route voor me uit te stippelen van Cairns langs de oostkust naar beneden naar Sydney. Met de bus reis ik vier weken lang van bestemming naar bestemming. Eenmaal weer terug in Sydney blijf ik nog een paar dagen om afscheid te nemen van familie en vrienden en daarna is het zover: terug naar Nederland.

Op dezelfde dag dat ik deze reis boekte zag ik m'n au pairvriendinnetje Mariëlle, die ook uit Nederland komt, voor het laatst. Zo jammer :( Afscheid nemen is nooit leuk. Gelukkig zie ik haar in Nederland hopelijk snel. We gingen samen de stad in. 's Avonds liepen we door de Queen Victoria Building, het mooie en luxe warenhuis middenin Sydney, toen we opeens pianospel hoorden. Het kwam van de bovenste verdieping. Er stond een vleugel, en daar moest ik natuurlijk even gebruik van maken... Ik speelde en zong wat en verzamelde wat omstanders. Een jongen begon tegen me te praten en het bleek dat hij zelf ook speelde. Hij speelde en ik zong een aantal nummers. De akoestiek in die ruimte is prachtig, de muziek vult het hele gebouw. De omstanders vonden het blijkbaar mooi, we kregen zelfs verzoekjes en er werden iphones tevoorschijn gehaald om te filmen. Haha. Wat een ervaring. Muziek gemaakt in de enige echte QVB.

Maar goed, even terug naar die reis. Zo kwam het dus dat ik drie (DRIE) dagen had om een vliegticket naar Cairns te boeken, een backpack te kopen (die had ik namelijk nog niet, ik leende hiervoor die van m'n gastgezin), research te doen naar alle plekken die ik ga bezoeken, m'n spullen in te pakken en GAAN MET DIE BANAAN. Het hele weekend stond in het teken van voorbereiding. Behalve zaterdagavond dan, ik besloot voor de allerlaatste keer uit te gaan in Cronulla. Als ik weer terug ben van deze reis ben ik slechts een paar doordeweekse dagen in Sydney en kan ik dus niet meer op zaterdagavond uit. Ik vond iemand op de au pair facebookgroep die met me mee wilde (m'n au pairvriendinnetje waar ik normaal mee ga is al naar huis, helaas). Het was een topnacht. Om half 6 's ochtends kwam ik thuis, terwijl de clubs in Cronulla rond een uur of 3 al sluiten. Het klikte gewoon zo goed met dat meisje dat we urenlang bleven hangen en kletsen. Balen dat ik wegga, het klikte net zo goed. (Story of my life while travelling)

Maandagochtend vertrok ik naar het vliegveld. Het was heel gek om weg te gaan, want dit keer was er letterlijk niemand om afscheid van te nemen. De Kiwi's, bij wie ik verbleef (zie vorige verslag), waren een lang weekend naar Melbourne en ik paste op het huis dus was helemaal alleen. Zo lang op reis gaan, en niemand om een knuffel te geven of doei tegen te zeggen gaf een vreemd gevoel. Ik had voordat ze weggingen natuurlijk afscheid van ze genomen en had Kiki zaterdag nog gezien, en ik kreeg lieve berichtjes van vrienden in Nederland (: Zenuwachtig was ik echter totaal niet, ik stond er eerder superrelaxed in. Het was inmiddels de derde keer vliegen van Sydney Airport, en de zesde keer vliegen in vijf maanden. Ik vond het allemaal wel prima, 't zou allemaal wel loslopen. Opstijgen of dalen boven Sydney is wel echt something special trouwens. Afhankelijk van aan welke kant je in het vliegtuig zit zie je of de Harbour Bridge en het Opera House, of het zuiden van Sydney, dus Cronulla en het Royal National Park. Ik woonde al die tijd in het zuiden en het was zo mooi om al m'n favoriete plekjes te zien liggen zoals Cronulla, Caringbah, Engadine, Bundeena en zelfs Wollongong kon ik zien. Sydney is ook zo prachtig gevormd. Mooi land, Australië. ;)

Drie uur later landde ik in Cairns. Tropisch was het inderdaad, groene bergen, palmbomen, vogelgeluiden... En warm! Stukken warmer dan Sydney waar het op dit moment winter en koud is. Ook hier in Cairns is het echter winter dus ondanks dat je hier wel in een korte broek en t-shirt kan rondlopen is het wel wat fris om te zwemmen. Lang verhaal kort: Ik heb in Cairns niet veel meer gedaan dan de stad verkennen, een duik nemen in de Lagoon, boek lezen en jamsessies houden met hostelgenoten (één van hen had een gitaar, YES). Ik zou gisteren gaan snorkelen en duiken in the Great Barrier Reef maar op het laatste moment was dat afgelast omdat de boot stuk was. Zo jammer!!! :( Er is verder niet erg veel te doen hier, alle tours naar the Great Barrier Reef en de Daintree Forest zijn erg prijzig. De omgeving is hier prachtig, maar overal heb je een auto voor nodig. Wel ging ik samen met twee anderen uit het hostel met de auto naar Kuranda, zo'n drie kwartier buiten Cairns, en nam ik de bus naar Trinity Beach, ten noorden van Cairns.

En nu zit ik dus hier, in het gras, met m'n iets te zware backpackie door de boodschappen die ik meezeul. Mooi de tijd om even voor de blog te schrijven. Ik ga maar eens richting de Lagoon lopen om daar te chillen. Toch jammer van die bus, maar goed, niks aan te doen - morgen weer een kans.

Nieuwe ronde, nieuwe kansen!

Precies twee weken geleden verliet ik mijn gastgezin. Aan de ene kant voelt het alsof het gisteren was, aan de andere kant voelt het als een hele lange tijd geleden omdat er in de tussentijd veel is gebeurd. Woensdagochtend nam ik afscheid en vertrok ik dus. Ik kon een tijd terecht bij de Kiwi’s (oftewel de Nieuw-Zeelanders, oftewel Tyson, Jason en Magda). De dagen daarna waren heel erg chill. Ik kwam langzaam terug op aarde en besefte de “ernst” van de situatie. Ik kon namelijk niet voor de rest van mijn tijd hier bij de Kiwi’s blijven dus ik moest aan de slag; op zoek naar een alternatief. Een baan, onderdak, een plan. Gelukkig deed ik ook leuke dingen en genoot ik van het feit dat ik een soort vakantie had en niets hoefde. Die vrijdagavond begon Vivid Sydney, een festival in de stad waarbij het Opera House, de Harbour Bridge en andere highlights van de stad mooi verlicht zijn, er lichtshows plaatsvinden en kunstwerken tentoongesteld worden in de Botanic Gardens. Het festival duurt een paar weken maar wij besloten gelijk de eerste avond te gaan. Het was druk maar indrukwekkend! En de avond werd nog leuker toen ik een telefoontje kreeg van Leonie, een Duits meisje dat ook in Yarrawarrah als au pair werkte. Ze vroeg of het me leuk leek om twee weken bij haar gastgezin te komen werken als au pair nadat zij weggaat. Dat leek me perfect! Twee weken onderdak en een baan. Kon ik mooi wat centjes verdienen om daarna verder te reizen. We wisselden mijn contactgegevens uit met die van haar gastmoeder en ik nam contact met ze op. Een paar dagen later vertelde Magda over een vriendin die iemand nodig had om op haar hond en huis te passen terwijl zij in het buitenland is. Ik stuurde haar een berichtje dat ik geïnteresseerd was, een win-win situatie! Zij was blij en bood aan dat ik gelijk nadat het au pairen afgelopen was bij haar in kon trekken en blijven tot half juli. Zo viel het onderdak-probleem allemaal op z’n plek. Connecties, connecties! Voor ruim een maand was ik voorzien! Het leek me gaaf om na die maand mijn zuurverdiende centjes die ik had verdiend als au pair mee te nemen naar Thailand om daar rond te reizen. Deels omdat het daar lekker weer is, het is hier winter en koud, en deels omdat het daar stukken goedkoper is om rond te komen dan in Oz. Ik was dus bezig met het maken van reisplannen voor hier, en ondertussen was ik ook erg druk met het regelen van een stage voor mijn opleiding in Nederland. Ik mailde met verschillende instellingen en heb zelfs drie muziektherapeuten zo gek gekregen om een skype gesprek te voeren! Dat was erg interessant haha, een gekke ervaring om iemand voor het eerst te leren kennen via een schermpje. Twee van de drie plekken gaven vrijwel gelijk groen licht. Ik was dus verzekerd van een stageplek voor volgend jaar! Toch wilde ik nog even op de derde reactie wachten, daar ging namelijk mijn voorkeur naar uit…

Een week nadat ik op straat kwam te staan was ik dus nog steeds heel erg druk met alles wat er gaande was. Van het zorgen voor een tijdelijke slaapplek op korte termijn tot het plannen van een reis op een wat langere termijn en het regelen van een stage op heeeeeel lang termijn. Het duurde lang, was soms verwarrend, frustrerend en irritant, maar uiteindelijk viel het allemaal op z’n plek. Het volgende weekend ging ik familie opzoeken, dan zou ik nog een paar dagen bij de Kiwi’s slapen, daarna zou ik twee weken als au pair werken en daarna kon ik housesitten. Het was geregeld dus vrijdagochtend kon ik ontspannen op weg naar de Blue Mountains, zo’n twee uur buiten Sydney. Ik verbleef bij Kitta en Greg, mama’s oom en tante. Ik nam de trein naar Katoomba, een stadje dat ik graag nog wilde bekijken. Het was lekker weer, de zon scheen fel en warm en het was een heel schattig stadje waar de tijd stil leek te staan. Ik hoefde niet meer na te denken over geld, waar ik zou slapen, de stageplek die ik moest regelen. Ik zat op een bankje in de zon koffie te drinken en te genieten van de rust toen ik mijn mail opende en zag dat ik was AANGENOMEN OP DE STAGEPLEK! Mijn dag kon niet meer stuk (:
De dag werd nog veel specialer dan ik ooit had kunnen denken… Greg en Kitta’s dochter Lauren stond namelijk op het punt om te bevallen van hun tweede kindje. Toen Kitta me op kwam pikken van het station zei ze: We maken even een omweg naar het ziekenhuis; Lauren en Alan hebben een baby! Wauw. Ik werd er zenuwachtig van, want hier was ik, de verre achter-achter-achternicht uit Nederland die zomaar dit superspeciale familiemoment komt binnenvallen. Gelukkig waren ze heel blij dat ik er was en mocht ik het pasgeboren baby’tje vasthouden. Een heel mooi meisje met de naam Torla. Het was zo bijzonder om hierbij te mogen zijn! Nadat we Torla hadden bewonderd namen we Jack, hun zoontje, mee naar huis. Wat wonen Greg en Kitta toch mooi, in de bergen midden in het bos. Ik ben echt een bospersoon, ik hou van de geur, de geluiden en het vuur. Binnen hebben ze een open haard en buiten een vuurplaats. Zondag kwamen Ben en Ruth en de kids langs uit Newcastle, 2,5 uur ten noorden van Sydney, om Torla te bewonderen (Ruth is dus Laurens zus). We zaten met z’n allen in de zon bij het vuur te chillen. Biertje erbij. Heerlijk verse lunch. Het geluid van de currawongs op de achtergrond. Ik zocht stokken voor het vuur samen met Solomon, Ben en Ruths zoontje van 2. Het hele weekend was 100% relaxen. Wát een lifestyle hebben deze mensen. Toen zei Ruth: “Nu je toch hier bent, en wij weer terugrijden naar Newcastle… Je kunt wel met ons mee? Het lijkt ons leuk om je Newcastle te laten zien!” Daar zei ik natuurlijk geen nee tegen, ik had immers alle tijd van de wereld! En zo kwam het dat ik zondagmiddag tussen twee kinderstoeltjes in op de achterbank kroop en mee naar Newcastle ging.

Onderweg kreeg ik een telefoontje met slecht nieuws… De gastmoeder waar ik als au pair zou werken belde om door te geven dat ze toch geen au pair nodig hebben.

Boem. Mijn droom spatte uiteen. Dit veranderde een hele hoop. Het betekende dat ik vanaf aankomende vrijdag twee weken lang geen slaapplaats zou hebben en een boel geld zou mislopen. Hierdoor zou ik niet naar Thailand kunnen en zelfs niet tot het einde van mijn reis in Australië kunnen blijven, ik had simpelweg te weinig geld. De enige oplossing was: vliegticket omboeken en eerder naar Nederland gaan. Dit was op z’n zachts gezegd helemaal 100% kut. Gelukkig had ik in Newcastle een paar superleuke dagen die me afleidden, Ruth liet me de stad en de haven zien. We gingen naar een Australian wildlife park waar ik voor het eerst emu’s zag en waar de lorikeets op m’n hoofd gingen zitten. Ik maakte ook een lange wandeling langs de kust waar ik walvissen spotte. Het was heel leuk om weer omringd te zijn door kinderen, Solomon is 2 en Louie nog geen jaar. Dit keer was ik echter niet degene die verantwoordelijk voor ze was haha, dat maakte het nog leuker.

Doordat ik zoveel leuke dingen deed en een hele leuke tijd had bij de familie was het contrast met alles wat er gaande groot... Waar ik me bij familie gelukkig heel erg op m’n plek voelde, voelde ik me in mijn struggle alleen. Ik was zo onwijs moe van het sterk zijn. Ik dacht veel aan thuis in Nederland, omdat dat het enige was wat ik op dat moment zeker wist; dat ik terug naar Nederland ga. Er waren geen tussenstations meer. Nederland was het eindstation, en het kwam met duizend kilometer per uur dichterbij. Veel sneller dan ik wilde, maar ik kon het niet stoppen. Ik was heel verdrietig en teleurgesteld. En moe, moe van geldzorgen, moe van alsmaar te gast zijn bij iemand anders, van afhankelijk zijn, slecht slapen, constant alle opties doornemen, denken “wat als…” en vooral moe van het heimwee hebben naar een plek die ik thuis kan noemen. Ik had dat immers al bijna twee weken niet meer. Het is echt zwaar om geen thuis te hebben, dit zal ik nooit meer vergeten. Tja. De ervaring, daar draait het uiteindelijk allemaal om he.
Op dinsdagavond, gisteren dus, leende ik Ruths laptop om te skypen met mama om mijn vliegtickets om te boeken. Dit moest telefonisch gebeuren en aangezien ik vanaf hier niet naar Nederland kan bellen moesten we het op deze manier oplossen. Ze gingen voor me uitzoeken wat de goedkoopste optie was om terug naar Nederland te gaan maar daar hadden ze tijd voor nodig. In de tussentijd lichtte ik vrienden en opa en oma in dat ik eerder naar huis kom. Opa en oma hadden erg met me te doen, alles wat er was gebeurd vonden ze heel naar voor me. Een paar uur later… Belden ze terug met het nieuws dat ze me graag willen sponsoren zodat ik door kan gaan met mijn reis! Dat was helemaal fantastisch. Oh wat was ik dankbaar en blij. Ik kon weer ademen. Die nacht sliep ik als een roos.

Vandaag ben ik teruggekomen in Sydney. Fijn om weer terug te zijn. Nederland kan nog wel even wachten, ik ga voorlopig nog niet naar huis. Waar ik wel naartoe ga weet ik nog niet. Nieuwe ronde, nieuwe kansen; het reizen kan weer beginnen.

Homeless, jobless, happiness

Mijn reisblog staat vol met de avonturen die ik beleef, reisjes die ik maak en plekken die ik bezoek. Daar ben ik superblij om en dankbaar voor. Ik heb al zoveel mooie dingen gezien en beleefd, ik geloof het zelf haast niet... However, mijn voornaamste reden om naar Australië te gaan was om te werken als au pair. Dit heb ik de afgelopen vier maanden met heeeeel erg veel plezier gedaan. Gedaan, ja, want ik ben geen au pair meer!

Na mijn vakantie naar Melbourne en de vakantie van mijn gastgezin naar Thailand zaten we met z'n drieën bij elkaar om te bespreken hoe we verder zouden gaan. Er waren een aantal miscommunicaties geweest en dingen voorgevallen. Al met al was er gewoonweg teveel gebeurd en waren we geen goede match meer. Jammer, maar ik was eraan toe. Woensdagochtend blies ik daarom het stof van de twee grote rode koffers onder m'n bed, pakte ik m'n spullen in en nam ik afscheid. Hannah en Frank waren heel lief en boden me alle hulp die ik nodig had om mijn volgende stap te zetten. Het afscheid was goed, liefdevol en een tikkeltje emotioneel... We hebben nog wat foto’s gemaakt met de kids, ik ga ze vreselijk missen. Vooral de heerlijke middagen in de speeltuin, koekjes bakken, dansen en zingen. (En stiekem ga ik het verschonen van Albie's luiers ook best missen, hihi.) Maar het aller-aller-allermeest; de spontane knuffels, cuddles en kusjes. Ik ben dankbaar voor de fantastische tijd die ik bij ze en met ze heb gehad!

Daar stond ik dus. Homeless and jobless, aan de andere kant van de aardbol. Alles wat ik heb zat in deze twee koffers. Ik had maar een beetje geld. En een auto. Dat heerlijke gevoel, lieve mensen, was a different kind of freedom. Ik besefte me: Alles. Is. Mogelijk.

Ik ben ontzettend, ONTZETTEND dankbaar voor wat mijn vrienden hier voor me hebben gedaan. Tyson, Jason en Magda delen een appartement en lieten me bij hen slapen zodat ik niet naar een hostel hoefde. Jason liet me die hele dag zijn auto lenen zodat ik mijn spullen kon verplaatsen. Echt super van ze!
Kiki zorgde ervoor dat ik de volgende dag alweer een sollicitatiegesprek had bij een gezin in Sydney! Helaas voor mij kozen ze voor een ander meisje. Maar toch, dat had Kiki wel ff mooi geregeld!
Zonder dat ik had gezegd dat ik geen baan meer heb kreeg ik op Facebook allerlei berichtjes van andere au pairs die ik ken in Sydney met tips waar ze nog op zoek zijn naar een au pair. Zo lief!
Ik ben ook mega mega dankbaar voor de vrienden in Nederland die er voor me zijn en zijn geweest de afgelopen weken. Hun steun en advies heeft me geholpen om de juiste keuzes te maken. Dat betekent heel veel voor me en ik ben dankbaar dat ik ze altijd kan bellen en skypen! (Ik weet niet of jullie dit lezen maar mijn dank is heel erg groot)
Tot slot ben ik dankbaar dat mama er altijd is om naar me te luisteren en me advies te geven! (Ik weet dat je dit leest, dus dankje mam)

Op dit moment ben ik dus nog steeds homeless en jobless maar er zijn wel een aantal balletjes aan het rollen. Ik wil er nog niet te veel over zeggen want op dit moment is nog niets zeker. Ik houd het dus nog even spannend... ;) Wat ik wel weet is dat ik er NIET voor kies om mijn vliegticket om te boeken en binnenkort naar Nederland te gaan! Mijn terugvlucht naar Nederland staat eind juli gepland dus ik heb nog een aantal weken om alles uit deze reis te halen wat erin zit. Want man oh man, ik kan nog zoveel groeien, en ik ben hier nog zo vreselijk gelukkig aan het zijn!!!

Kortom: Naast dat het jammer is dat ik bij m'n gastgezin weg ben, ben ik blij, positief, dankbaar en heb ik vertrouwen! Nieuwe uitdaging: BRING IT ON!

(ps. Hoe vaak heb ik het woord "dankbaar" genoemd in deze tekst?)

Just another big stinkin’ city, but a cool one, for sure.

Dinsdag 16 mei, 11:49 am, treinstation Sydney Domestic Airport.
I just had my freaking bags searched by police dogs. Whut. Er waren wel zo’n 10 agenten in de kleine stationshal. We moesten ons opstellen in een horizontale rij, tassen en koffers op de grond leggen en een stap naar achteren nemen. Vervolgens ging een politiehond al snuffelend de rij tassen af. Gek.
Het is een supermooie dag! Zon, warm. Het nationale vliegveld is klein maar druk. Bijna geen lege stoel te vinden in de hele foodcourt.
Ik zit in het vliegtuig en lees mijn boek over een aboriginal-meisje dat van haar familie is afgenomen en geadopteerd is door een blanke familie in Newcastle. Het boek heet It Is No Secret door Donna Meehan. Ik wou dat ik mijn vorige boek, The Alchemist van Paolo Coelho, nog aan het lezen was, de lessen die ik daaruit geleerd heb waardeer ik nog steeds heel erg. Ik vergeet de laatste tijd steeds vaker weer m’n neus uit m’n boek of telefoon te halen en gewoon te kijken naar de mensen, wat ze doen, hoe ze zich gedragen.
De mevrouw die naast me zit toonde interesse in mijn boek en vertelde dat ze een aboriginal vriendin heeft die uit de “gestolen generatie” komt! Super interessant. Ze vertelde ook dat ze een tijd in Nederland gewoond had omdat ze een Nederlandse vriend had. En dat ze ook als au pair had gewerkt, maar dan in Monaco.
Melbourne! Ik landde om half 4, het is nu 5 uur en ik zit in de bus van het vliegveld naar de stad. Het eerste wat me opviel was dat mensen hier jassen dragen, net zoals in Nederland. Jassen!! Dat heb ik in Sydney nog nooit gezien. Ik heb ook niet eens een jas bij me…
Ik hoor vaak dat Melbourne zo Europees aandoet. Het is hier vlak, maar niet Europees vanwege de gumtrees.
Mijn hostel is in St Kilda. St Kilda is modern, hipster, streetart, trams, licht, strand, stads. Krijg het gevoel dat je hier “ergens bij moet horen”. Heel anders dan Nieuw Zeeland, wat heel alleen-vriendelijk was en vrij van hipsters en groepjes. Misschien blijf ik wel de hele week alleen. We gaan het zien. Voor nu: let’s relaaaaax.

Woensdag 17 mei, 07:33 am, Base hostel St Kilda.
Ben gister supervroeg gaan slapen. Denk dat ik om half 10 al wel sliep. Ik was ook moe. Vanochtend werd ik om kwart voor 7 wakker en ik dacht aan Queenstown en dat ik het daar zo mis. Het enige wat ik nu wil is daar op het muurtje zitten met mn boekje en staren naar het meer en de bergen. Eerst maar van Melbourne genieten.
Het is kwart voor 5 ‘s middags en ik zit met Kat (Engels meisje van het hostel) op St Kilda beach te chillen met een Israëliër en een Franse waarmee we aan de praat zijn geraakt omdat ze gitaar aan het spelen waren. Lekker beetje spelen en zingen.
Weer in het hostel. Vanavond was zo leuk! We zijn uiteindelijk met z’n allen wat gaan eten bij een veganistisch restaurantje waar je zelf bepaalt wat je betaalt voor je eten.

Donderdag 18 mei, 08:00 am, keuken van het hostel.
Ik zit dus net even te denken, is het wel zo natuurlijk om over al het slechte wat er in de wereld gebeurt na te denken? Ik volg al maanden het nieuws niet, ben er erg content mee, maar mensen doen alsof het niet goed is om het nieuws niet te volgen. Om eerlijk te zijn heb ik het idee dat ik de meest belangrijke dingen wel meekrijg, over Noord Korea en Trump enzo, en ik weet ook dat er nog steeds vluchtelingenbootjes de oceaan oversteken. In grote lijnen weet ik wat er gebeurt. En is dat niet zoals het vroeger, tweeduizend jaar geleden, ook niet ging? Ik denk dat mensen toen heus wel wisten wat er in de wereld gaande was, via mensen die nieuwtjes verspreiden of reizigers die de stad doorkomen enzo. Maar ik denk dat ze voornamelijk toch met hun eigen leven bezig waren, zorgen dat dat goed loopt. Waar ik naartoe wil is… Moeten we nou echt constant stilstaan en bidden voor ALLE mensen die het minder hebben? Dat deden mensen vroeger toch ook niet? Of is dit juist wat deze generatie anders/uniek maakt, dat we die behoefte hebben om aan al deze mensen te denken? En waar komt die behoefte dan vandaan? Is het een cover-up voor alle fucked-up dingen die we ondertussen zelf andere mensen aandoen? En denken we dan ook aan die mensen die we fucked-up dingen aandoen, en bidden we?
Anyway - gisteren bij het strand was echt fantastisch. Ik heb zin in deze dag.
Ik zit nu aan de koffie in een koffietentje m’n telefoon op te laden en ik ga zometeen een walking tour doen. Over Melbourne: ik heb bijna nergens van die Sydney-huisjes gezien. En die trams vind ik wel leuk, maar ze gaan zooooo langzaam. Over 5 kilometer doe je zo 35 minuten.
Nu ik hier op vakantie ben in een grote stad merk ik dat ik eigenlijk meer behoefte heb aan een plek waar de tijd en de mensen wat langzamer gaan in plaats van het snelle stadsleven.
Ik ben in een nieuw hostel! Deze dag was te gek! Eerst de wandeltour gedaan door Melbourne. Dankzij een Nederlander en een Amerikaan die ik tijdens de tour heb ontmoet ben ik in een nieuw hostel midden in de stad terechtgekomen. Nieuwe mensen leren kennen. Pinguins gezien in St Kilda. De skyline van Melbourne bekeken tijdens zonsondergang met een biertje in m’n hand. Nieuw drankspelletje geleerd.

Vrijdag 19 mei, 10:59 am, Queen Victoria Markets.
Het is druk in m’n hoofd. Chaos. Wilde net op een terrasje koffie bestellen maar het was zo druk, ik ben weggelopen. Het lukte niet. Ik ben op zoek naar een stil plekje, zodat het stil wordt in m’n hoofd. Vanochtend was ik bij Happy Travels (een reisbureau) om een dagje Great Ocean Road te boeken, en de jongen die me hielp (die overigens zelf uit Engeland komt) vroeg me uit welk deel van Engeland ik kwam. Umm.. Ik kom uit Nederland! Hij was erg onder de indruk van mijn accent maar vond het ook wat genant omdat hij zelf geboren is in Amstelveen dus hij had het Nederlandse toch moeten kunnen herkennen hahaha!
Soooo I just found the most gorgeous quiet place vlak voor de botanical gardens, het heet iets van Kings Domain ofzo, weet niet precies. Het doet me om de een of andere reden denken aan een elfentuin, en aan een plek waar ik als kind naartoe ben geweest, lang geleden… Je neemt de trap naar beneden en komt in een tuin. Er is een vijver, daar omheen is een pad. Twee stenen bruggen over de vijver verbinden de paden met elkaar. Aan de buitenkant van de paden zijn grote donkergrijze stenen die verticaal naar boven gaan, met daar bovenop bomen en varens. De tuin is dus helemaal beschut. Het is prachtig. Bezaaid met grote gele herfstbladeren.
Vandaag is echt een hele interessante dag. Het weer is erg donker dus dat voelt wel zwaar op m’n humeur. Maar kleine dingen maken het mooi, zoals de Engelse jongen die door m’n accent dacht dat ik Engels was, de mooie tuin waar ik wel een uur gelezen heb en tot rust kwam, de vier Melbournse studenten die uit het niets een praatje begonnen, en het meisje bij het koffietentje dat me een compliment gaf, me toevoegde op facebook en me een lijst met toffe dingen in Melbourne stuurde. En nu zit ik in de State Library of Victoria, waar ik met zo’n tweehonderd anderen (ik heb geteld) van de stilte zit te genieten. Buiten wordt het nu donker, ‘t is kwart voor vier.
Ik heb vandaag echt een hoop gezien ook. Ik begon bij Centre Place voor koffie wat ik uiteindelijk niet haalde, toen naar de Markets, toen naar de Shrine of Remembrance, Royal Botanical Gardens en de State Library of Victoria.
Ik weet zeker dat ik Sydney mega ga missen in Nederland. Ik mis het nu al en ben slechts een weekje in Melbourne. Ik denk dat ik pas als ik weer in Nederland ben ga beseffen hoe “thuis” Sydney voor me is.

Zaterdag 20 mei, 11:38 am, Great Ocean Road.
De bus rijdt soms zo dichtbij de rand van de klif dat ik meters naar beneden kan kijken, zo het water in. De route is prachtig. De zee fascineert me, de golven, de motion, de kleurverschillen, de stranden en de rotsen. De flora en fauna is ook prachtig.
Ik zag een koala! Zes zelfs.

Zondag 21 mei, 10:39 am, Flinders Backpackers.
Het voelt lang geleden sinds ik zo’n avond heb gehad. Dronken, overal en nergens, compleet blut dus ik kan geen koffie halen (#sad). Heb gelukkig geld voor vervoer naar huis ($20 voor de bus naar het vliegveld en $20 voor de treinreis naar huis) en ik heb gisteren het laatste geld van m’n Nederlandse rekening gepind dus dit is echt het allerlaatste wat ik heb. Laatste hele dag hier. Ik moet m’n telefoon ff opladen en dan gaaan. Ik denk naar een park. Keek ff naar buiten om te kijken wat voor weer het is. Zie beneden de straten van Melbourne en besef weer even dat ik in freaking Melbourne ben (:
Ahh. Even dit mooie moment opschrijven en vastleggen in m’n hersenen. Ik zit inmiddels op een houten drijfding op de rivier de Yarra. Het weer is werkelijk prachtig. Iedereen is blij. Wat een uitzicht ook, de hoge gebouwen. En er is een zwarte zwaan met vier baby zwarte zwaantjes. Twee mensen zijn ze aan het voeren. Het leven zou wel beter zijn zonder internet op m’n telefoon trouwens. Ik wou dat ik het niet had. Dan voelde ik me echt even helemaal alleen en kon ik er nóg meer van genieten. Maar ik geniet al heel erg, gelukkig (:

Maandag 22 mei, 9:41 am, Flinders Backpackers.
Blij dat ik vandaag naar huis ga en het Melbourne avontuur kan afsluiten! Niet dat ik niet genoten heb, integendeel. Hoogtepunten waren onder andere de Great Ocean Road met Satya en Mandy, uitgaan, gitaar jamsessies met vreemdelingen, streetart, leuke mensen die ik op random plekken heb ontmoet en m’n dag maakten, de elfentuin, elke dag pannekoeken als ontbijt bij Flinders Backpackers, pinguins zien en koala’s spotten.
Ik zit op een grote trap bij het Southern Cross Station (die echt humungous is by the way). Melbourne, I love you. Nu ik wegga besef ik pas echt hoeveel ik van deze stad genoten heb. Toen ik er nog middenin zat durfde ik het nog niet goed te zeggen. Ik begreep de architectuur ook niet goed. De helft van de gebouwen zien eruit alsof ze al eeuwen bestaan terwijl de stad nog maar zo jong is. Dankzij de Library en de schilderijen die daar hingen heb ik een beeld van hoe de stad er vroeger uitzag en begrijp en waardeer ik het juist heel erg. Just another big stinkin’ city, but a cool one, for sure.
Vanochtend lag ik nog in een stapelbed met vijf anderen op een kamer in Melbourne en nu, half vijf, zit ik in een Sydney trein naar m’n Sydney huis.
Kwart over zeven ‘s avonds en ik lig gebroken in bed. Heb toch wel een beetje een post-travel dipje. Maar wat was het fantastisch.

(Slechts enkele details van mijn avontuur in Melbourne, rechtstreeks uit mijn traveljournal)

Ik ben over de post-travel-depression heen en ik leef nog!

Daar zit ik weer hoor. Op maandagochtend. Op m’n favoriete plekje in het huis; op het deck in de lekkere loungestoel. Koffie erbij. Op de een of andere manier schrijf ik hier telkens mijn blogposts. Als jullie het zouden kunnen zien zouden jullie het me niet kwalijk nemen hoor… Het is hier prachtig. Nog steeds vind ik het hier prachtig. Groen, zuurstof, vogelgeluiden, auto’s en mensen op de verre achtergrond… Thuis.

Al lang heb ik niet meer geschreven! Komt omdat ik na Nieuw Zeeland een paar weekjes nodig had om bij te komen van de zogenaamde post-travel-depression. Want ook al ging ik maar voor 2 weken, het was een ervaring voor het leven en het voelde veeeel langer dan dat. Het oppakken van het normale leven vond ik niet zo heel leuk. Ik dacht nog vaak aan Nieuw Zeeland. Ik droomde zelfs over Nieuw Zeeland. Ik was hard aan het werk om alles een plekje te geven, en om alle dingen die ik had geleerd te integreren in mijn dagelijkse leven. De weken gingen daarom een beetje langs me heen. Maar ik heb wel hele leuke dingen gedaan hoor! Vooral veel met vrienden gedaan, en met vrienden van thuis gepraat/geskyped. Dat was heel fijn. <3

Even in vogelvlucht de hoogtepunten van de weken nadat ik terugkwam uit Nieuw Zeeland:

• Ik heb een nieuw au pair-vriendinnetje gemaakt, Leonie, ze woont in Yarrawarrah (ik kende de vorige au pair van het gezin waar ze woont, zij is nu weg en Leonie is ervoor in de plaats gekomen). Ze komt uit Duitsland. Fijn om iemand te hebben die zo dichtbij woont! We hebben al een paar playdates met de kids gedaan en ik heb haar Cronulla laten zien, zowel overdag als 's nachts ;)

• ANZAC DAY hahaha. Dat was zo leuk. Ik mis een heleboel leuke dagen in Nederland (verjaardagen, koningsdag, bevrijdingsdag, moederdag, vaderdag, noem maar op…) maar krijg er ook hele leuke feestdagen voor terug, zoals Anzac Day. Voor degenen die niet weten wat Anzac Day is zou ik zeggen: pak wikipedia er even bij. Voor degenen die niet weten hoe het gevierd wordt: dat zal ik proberen uit te leggen (ik lach in mezelf als ik eraan denk haha).
  Op Anzac Day worden er in het hele land dawnservices gehouden, diensten waarbij oorlogsslachtoffers etc. (check wikipedia voor de correcte info) herdacht worden. Ik had supergraag bij zo’n dawnservice aanwezig willen zijn, maar wegens omstandigheden (ik was de avond ervoor in de stad en de laatste trein naar huis besloot niet te rijden...) kon ik er helaas niet bij zijn :( Het punt is dus dat ze tijdens zonsopgang gehouden worden. Sommige services beginnen al om 4:30! Na de dawnservice duikt iedereen de pub in om de hele dag two up te spelen tot het donker wordt. Two up is een traditioneel Australisch gokspel (ook hierbij: check wikipedia) wat alleen op Anzac Day gespeeld mag worden (lees: legaal is). Hier ben ik gelukkig wel bij geweest. Mijn gastgezin nam me mee naar de pub waar zij elk jaar naartoe gaan in Mount Kembla. De pub zelf was niet groot, maar achter was een grote tuin waar het spel gespeeld werd. Wát een sensatie. Veel mensen, bier, gezelligheid en two up. De sfeer was fantastisch, vergelijkbaar met bevrijdingsdag in Nederland. Ik kan het niet uitleggen. Anzac Day is erg heilig voor Australiërs en Nieuw Zeelanders, net zoals 4 en 5 mei dat voor Nederlanders is.

• Albie spuugde over me heen toen hij ziek was. Ik had hem op m’n arm en hoppa, zo over m’n schouder. Lily plaste op me terwijl ik haar aan het troosten was op m’n schoot omdat ze zich zeer had gedaan in de speeltuin. Je vraagt je misschien af waarom dit hoogtepunten zijn, maar voor mij voelt het als m’n ontgroening, ik ben nu 100% au pair.

• Herfst. Mijn favoriete seizoen. Het word koud hier, geloof me. De temperatuur is misschien niet zo laag, maar de wind laat het heel koud aanvoelen. Het is een ander soort koud dan in Nederland. M’n handen en voeten zijn regelmatig steenkoud. Ik snap nu ook waarom Uggs uit Australië komen, ik wil ze zelf ook om m'n voetjes warm te houden!! Als je lang buiten bent worden je lippen zo koud dat je niet meer goed kunt articuleren. Als ik ‘s ochtends uit bed kom wil ik de kids niet eens aanraken vanwege m’n koude handen. Laatst vulde ik Koen’s waterfles bij en wachtte ik tot het water uit de kraan koud was, maar dat werd het maar niet. Ik vroeg Hannah of er misschien iets mis was. Ze voelde onder de kraan en zei: kouder dan dit wordt het niet hoor! Bleek dat mijn handen zo steenkoud waren dat het koude water warm aanvoelde...

• Having dinner in the Sydney Tower! Absoluut een hoogtepunt. Met Sam, een vriend die ik hier heb ontmoet, ging ik uit eten op een van de hoogste (al dan niet het hoogste) restaurant in Sydney. Het uitzicht over de stad met de talloze lichtjes was fantastisch. Ik was de eerste 10 minuten sprakeloos. En het mooiste is dat je rondjes draait dus je krijgt de hele stad te zien!

• Vorige week zondagochtend. Ik had heerlijk uitgeslapen tot 10 uur. Ik had geen plannen voor die dag en uitslapen doe ik tegenwoordig nauwelijks meer, ik heb wel wat beters te doen! Maar vandaag mocht het dus. Toen ik wakker was zag ik dat Jason een berichtje had gestuurd met de vraag of ik NU met hem, Tyson en Magda mee wilde naar de Blue Mountains. Nou uh… Ja! Snel uit bed en klaarmaken. Een half uur later pikten ze me op en gingen we. Dat was écht een hele superleuke dag. Spontane tripjes zijn altijd het best! En de Blue Mountains zijn mooi (:

• Tot slot: afgelopen weekend. Wauw. Hier zou ik wel een volledige blogpost over kunnen vullen. Dat ga ik dus ook maar doen.

Ik ging met vier andere au pairs uit Sydney een weekendje naar Jervis Bay, ten zuiden van Sydney (als je toch google nog open hebt staan in een nieuw tabblad, typ dit dan ook even in bij google images. Wauw hé? Ik zei het toch). We hadden een auto gehuurd en airbnb geregeld.
Het begon allemaal op zaterdagochtend. Frank, Hannah en de kids gingen die dag op vakantie naar Thailand, dus je kunt je voorstellen dat het chaos was in het huis omdat iedereen aan het inpakken was. Om 10 uur, op bijna exact hetzelfde moment werden we allemaal opgepikt. De familie door de taxi naar het vliegveld, ik door de meiden. Nadat ik afscheid van Frank, Hannah en vooral de kids had genomen reden we met z’n vijven richting Jervis Bay. Onderweg stopten we even in het Royal National Park bij Stanwell Tops, Sublime Lookout, het schattige dorpje Berry en gingen we naar het strand met het witste zand ter wereld: Hyams Beach! (Voor alle hiervoor genoemde plekken beveel ik aan: google images.) Oh, wat is de wereld mooi. ‘s Avonds kwamen we aan in Jervis Bay en zochten we onze airbnb op. Een van de andere meiden had het geregeld, dus ik had geen idee waar we terecht zouden komen, haha. Bleek dus op een vakantiepark te zijn, vlakbij het water. Te gek! We reden het terrein op en wat zagen we…….. Wallaby’s!!!!! Mijn eerste kangoeroes (wallaby’s dus eigenlijk) in Australië! Ohhh dat was zo leuk. Het werd nog mooier toen we bij onze bestemming kwamen. Een vakantiehuisje voor onszelf met op de veranda een bbq en binnen een open haard. ‘s Avonds hadden we een heerlijke Aussie barbie klaargemaakt onder het genot van een (Australisch) wijntje. We werden gezelschap gehouden door de wallaby’s (yay!) en possums (dat was wat minder, vooral omdat Ivy en Mariëlle bang waren voor possums en er regelmatig gegild werd). Meer Aussie kon het werkelijk niet. Het was een hele relaxte avond met urenlang lekker eten, verhalen, lachen, open haard en wijn. Toen die op was en iedereen naar bed ging trok ik m’n schoenen aan om nog even te wandelen naar het water, ik hou van de frisse lucht in de nacht. Op de terugweg kwam ik een wallaby tegen die aan het grazen was. Ik lokte hem met mijn hand en hij kwam heel dichtbij. Zo dichtbij zelfs, dat ik hem kon aanraken. Hij liet me hem aaien en ik mocht hem overal aanraken, z’n kop, buik, zelfs z’n staart! Hij was zo ontzettend zacht! En die staart is sterk joh, 100% spier. Het was echt een bijzonder moment. Ik heb wel meer dan een half uur met de wallaby gezeten. Ik noemde hem Billy.
De volgende ochtend stonden Kiki en ik om half 7 op om terug naar Hyams beach te gaan en daar de zonsopgang te bekijken. Helaas was het erg bewolkt, dus veel hebben we daar niet van gezien. Wel hadden we het hele strand voor onszelf! Dat was wel spectaculair hoor..! Hyams beach is een bijzondere plek vanwege het witte strand, het helderste water wat ik ooit heb gezien (je zou haast denken dat je het kan drinken) en de donkergroene Australische bush die aan het strand grenst. Toen de zon op was reden we terug naar het huisje, waar we verwelkomd werden door de wallaby’s die om ons huisje graasden. Het waren er wel een stuk of 10! Veel foto’s en selfie’s met ze gemaakt ;) Er was er zelfs eentje bij met een baby in haar buidel! Zooo lief!
Daar zat ik dus. In Australië. Pannenkoeken en koffie for breakfast, voetjes omhoog op de veranda en loeren naar de wallaby’s. Mag het nog gekker!? Ik had hem weer bereikt hoor; de overwhelming state of happiness van het reizen. <3

Nadat we alles hadden ingepakt en het huisje netjes hadden achtergelaten reden we naar Jervis Bay. Daar gingen we een dolfijnentour doen, er zouden namelijk een stuk of 80 dolfijnen leven in de baai. Iedereen die mij een beetje kent weet dat ik gek ben van dolfijnen, altijd al geweest. Ik hoopte ze in Nieuw Zeeland te spotten in Milford Sound, maar helaas lieten ze zich daar niet zien. Vandaag zou dus de eerste keer zijn dat ik dolfijnen in het wild zou zien! We waren nog geen half uur aan het varen toen ze plotseling werden gespot. Vier dolfijnen, twee moeders met hun kindjes. Ze zwommen rond de boot en liften een tijdje met ons mee. Oh wat was dat leuk zeg! Helaas waren ze aan het eten dus kwamen ze niet veel aan de oppervlakte. Na een tijdje gingen we verder met de tour, op zoek naar meer dolfijnen. We zagen ze niet. Helaas. Wel was het een hele mooie boottocht waarbij je de Jervis Bay vanuit een ander perspectief ziet.
Na de boottocht lunchten we en gingen Hannah (niet m'n hostmum maar 1 van de meiden) en ik voor een korte stroll through town in Jervis Bay. Alle mensen waren zo onwijs vriendelijk, het maakte me helemaal vrolijk. We vonden een winkeltje wat allemaal leuke spulletjes verkocht en de mevrouw die er werkte was zo aardig! Ik kocht een armbandje bij d'r. Daarna gingen we op weg naar Kangaroo Valley. Onderweg viel ik in slaap en toen ik wakker werd waren we opeens hoog in de bergen. We konden zo ver kijken! Het uitzicht was adembenemend. Eenmaal aangekomen in Kangaroo Valley stopten we even. In de vallei, die prachtig was door alle herfstkleuren, was een pittoresk dorpje. Er waren allemaal mooie huisjes en winkeltjes. De sfeer was er zo vredig, ondanks dat het toch redelijk toeristisch was. Er stond een klein kerkje, het mooiste kerkje wat ik ooit heb gezien. Daarna reden we naar de Fitzroy Falls om de waterval te bekijken. Onderweg dacht ik de hele tijd: oh my God. De uitzichten, de natuur, de grootsheid. Ik kan het niet bevatten, maar ik glimlach, en begrijp er niets van. Oh Australië, wat ben je mooi en groots. De flora en fauna in dit land is ook zo gek! Ik kreeg er een Intratuin gevoel van, maar dan in ‘t echie. De waterval en het uitzicht erbij was wederom weer prachtig. Iedereen was onder de indruk.

Eenmaal terug in de auto waren we stuk voor stuk totaal gesloopt. We hadden zoveel gezien en gedaan in de afgelopen 36 uur, zo onder de indruk geweest van alles. We waren allemaal moe. En dan te bedenken dat ik de dag ervoor nog thuis was! In die tussentijd had ik zoveel beleefd. M’n hersenen draaiden overuren om alles te verwerken. Het voelde alsof m’n brein was veranderd in een bouwplaats, druk aan het bouwen aan nieuwe huisjes om al deze indrukken een thuis te geven. Of als je je hersenen vergelijkt met een ladekast: Nieuwe lades bouwen om alles een plekje te geven. Maar de bouwers konden het haast niet bijhouden.

In de auto sliepen Ivy, Hannah en ik. Ik heb veel respect voor Kiki die al die tijd gereden heeft, wat moet zij ook moe zijn geweest. Ik kwam thuis in een leeg huis, en dat gekke gevoel van moeheid gemixt met eenzaamheid bekroop me. Nadat ik het hele weekend met vier toffe meiden had gespendeerd was het heel gek om weer in m’n eentje te zijn, zelfs zonder gastgezin. Ik zette en film aan, genoot van de stilte in huis zonder 3 kinderen en ging naar bed. Vandaag heb ik mezelf een dagje vrij gegeven, wat ik ook zeker nodig heb na dit weekend en de mega-drukke werkweek van vorige week. Ik heb wel zo’n 45 uur gewerkt om de family te helpen met alle pre-holiday dingen die gedaan moesten worden. De week was zwaar, maar vloog voorbij. En ik ben blij dat ze nu op hun welverdiende vakantie zijn. Hannah (hostmum) stuurde vanochtend een berichtje dat de kids supergoed waren tijdens de vlucht, en dat ze het heel erg naar hun zin hebben in het zwembad. Ze vertelde dat Lily constant bloemen voor me plukt, how cute <3.

Morgen vlieg ik naar Melbourne. Heel veel zin om weer back to basic met slechts een rugtas in m'n eentje een nieuwe plek te ontdekken.

Ohja, en over 2,5 maanden ben ik weer in Nederland. Oeps.

Keyword: Absorbing

Joe! Tijd voor weer een nieuw verhaaltje!

Om mijn Nieuw Zeeland reisverhaal compleet te maken ga ik weer even verder waar ik de vorige keer gestopt was. Maandagochtend: Wanaka...! Ik zou een lift krijgen van een vriendelijke Brit naar Wanaka, uurtje rijden van Queenstown. Hij was van plan rond 12 uur te vertrekken uit Queenstown, maar dat werd uiteindelijk 5 uur. Ik was zwaar geïrriteerd. Had het gevoel dat ik een dag verspild had op een plek waar ik eigenlijk niet wilde zijn. Het regende en het was koud. Ik wilde verder reizen en meer zien van Nieuw Zeeland! Tja, nadeel van liften; je bent afhankelijk van anderen. Ik spendeerde de dag in het hostel waar ik voor mijn Milford Sound excursie had geslapen, Base. M'n vrienden waren daar en ik kon goed overweg met het personeel. Aan de traveldesk had ik een plan opgesteld voor mijn tweede en laatste week Nieuw Zeeland: 2 nachten Wanaka, 2 nachten Franz Josef en dan naar Christchurch waar ik terug zou vliegen naar Sydney. Klonk als een goed plan! Toen gingen mijn lift en ik eindelijk op weg naar Wanaka. We deelden ervaringen onderweg en m'n humeur werd beter. Het was bijna donker toen ik aankwam in Wanaka en nadat ik had ingecheckt in m'n hostel liep ik naar het meer om daar even te zitten en deze nieuwe plek in me op te nemen. "Wat is mooier, Queenstown of Wanaka?" Een vraag die veel mensen stellen. Wanaka lijkt op Queenstown omdat het een stadje aan een meer is, omringd door bergen, maar daar is wat mij betreft ook alles mee gezegd. Wanaka is heaps different.Minder toeristisch, langzamer, bredere wegen, meer locals, minder bruisend en daardoor stiller. De natuur is net zo mooi als je het mij vraagt. Het was herfst, en het was prachtig. Welke van de 2 steden mooier is? Geen idee. Hangt ervan af waar je naar op zoek bent. Anyway, ik zat daar 's avonds bij het meer, de maan was superfel en het leek wel of er steeds meer sterren aan de hemel verschenen. Ik hou van deze momenten.
Na een tijdje daar gezeten te hebben liep ik terug naar het hostel waar een jongen gitaar aan het spelen was in de gezamelijke woonkamer. Ik ging bij hem zitten, schreef wat in mn notitieboekje en maakte een praatje. Heel chill. Ik probeerde een tweede nacht in Wanaka te boeken maar alle hostels waren vol vanwege de easter holiday.Twee weken paasvakantie voor de mensen die aan deze kant van de aardbol wonen. Shit. Ik voelde me kut, wist niet waar ik naartoe wilde gaan. Ik zou naar Franz Josef kunnen gaan maar ik had geen vervoer en eigenlijk ook geen zin. Ik was moe van het reizen, moe van nieuwe plekken, moe van verplaatsen. Ik had geen zin meer. Besloot dus om gewoon terug naar m'n happy place te gaan en boekte gelijk maar 3 nachten bij Base, Queenstown!
De volgende dag voelde ik me stukken beter. Ik vond Wanaka heerlijk omdat alles er langzamer lijkt te gaan. Ik zocht een koffietentje op en zat ruim een uur op het terras mensen te kijken. Een uur. Ik dacht aan papa en aan dat ik altijd naar hem op keek omdat hij zo goed niks kon doen. Gewoon zitten, mensen kijken, beetje nadenken. En nu deed ik het zelf en vond het heerlijk. En het voelde niet eens als een uur. Daarna liep ik naar het meer, ging zitten op het gras. Deed weer precies hetzelfde. Zitten, mensen kijken, beetje nadenken, schrijven in m'n notitieboekje. Na een tijdje begon mijn buurman, die ook op het gras bij het meer zat, tegen me te praten. Hij bleek uit Argentinië te komen en woonde tijdelijk in Wanaka. We hadden een interessant gesprek. Na een paar uur nam ik afscheid van hem en liep ik terug de stad in om rond te kijken in de winkeltjes. Opeens hoorde ik muziek. Het was een meisje dat viool speelde op straat, pal voor de supermarkt. Ik bleef even luisteren en kwam met haar aan de praat. Ze vertelde dat ze diezelfde dag nog naar Queenstown zou gaan, dus ik vroeg of ik met haar mee kon rijden. Nadat we afgesproken hadden hoe laat ze me zou oppikken vervolgde ik m'n stroll through town.Aan het einde van de dag pikte ze me op bij m'n hostel en reden we naar Queenstown. We klikten goed en hadden een hoop lol in de auto!
Eenmaal in Queenstown was ik superblij om terug te zijn. Ik liep rond met een grote glimlach. Die avond leerde ik een groepje vrienden kennen die uit Amerika kwamen en op dit moment studeerden in Wellington (stad op het noorder eiland). Ze reisden het zuider eiland rond tijdens de paasvakantie. Ik ging uit met hen en had een superleuke avond.
Dit was een van mijn favoriete dagen van mijn hele reis. Het was zo relaxed, ik was de hele dag alleen maar juist daardoor ontmoette ik al deze mooie mensen.
De volgende dag ontdekte ik de Piano Busker. Een straatmuzikant die in Queenstown speelde. Zijn muziek was allemaal origineel en wat hij speelde was supermooi. Ik bleef kijken tot hij stopte met spelen (denk: een uur). Absorberen. Een van de Amerikaanse vrienden van de dag ervoor kwam even langs om te luisteren. We klikten goed en kletsten wat, we werden in korte tijd goede vrienden. Daarna ging ik nog even op het muurtje bij het meer zitten om te schrijven in m'n boekje. Maakte een praatje met iemand uit Melbourne. 's Avonds ging ik uit eten met een van de vrienden die ik voordat ik naar Wanaka ging had leren kennen. Ohhh, uit eten gaan is zo veel meer waard als je al een week in hostels eet! Het was heerlijk. We hadden een superleuke avond!
Donderdag was mijn laatste volle dag in Queenstown, de volgende ochtend zou ik om 8 uur de bus pakken naar Christchurch. Mijn Amerikaanse vriend ging diezelfde dag nog weg. Afscheid nemen is het ergste aan reizen. Zowel van mensen als van plekken. Ik zou zo graag nog wat meer tijd doorgebracht hebben met alle mensen die ik heb ontmoet, of op de plekken die ik ben geweest. Maar dat kon niet. Anyway, we spendeerden de dag bij het meer, mijn favoriete plek. De Piano Busker speelde, ik kocht zijn cd. Het was mooi weer, niet te koud. Een goeie laatste dag. Nadat ik afscheid had genomen van mijn Amerikaanse vrienden ontmoette ik een meisje in het hostel, ze was heel aardig en ik vroeg haar mee naar het meer om de zonsondergang te bekijken. Oh man, het was de allermooiste zonsondergang die ik ooit had gezien. Het leek in totaal wel een eeuwigheid te duren, en elke minuut veranderden de kleuren in de lucht van blauw naar geel naar oranje naar fel roze naar paars. Het was zo mooi... Het einde van m'n reis kwam nu wel echt heel dichtbij.
De volgende dag vertrok ik naar Christchurch. De hele dag zat ik in de bus, niets boeiends dus. De dag erna was wel boeiend. Ik had tot ongeveer 3 uur 's middags de tijd voordat ik naar het vliegveld moest. De dag begon al goed: het was warm genoeg in Christchurch om buiten te ontbijten! Genietmomentje (: Ik leerde in het hostel een meisje uit Zwitserland kennen en samen gingen we de stad in. Het was Goede Vrijdag en daarom was er een marktje met allemaal leuke kraampjes en mensen en muziek. Het was een stuk warmer dan het koude Queenstown (QT: 5 lagen kleding over elkaar. Chch: t-shirt en lange broek). Het meisje en ik klikten super goed en we hebben nog steeds contact, ondanks dat we elkaar in totaal maar vijf uur hebben gezien. Het was de perfecte laatste dag.
Die avond was het dan zover. Einde van m'n reis. Hup, terug naar Sydney. Frank, Hannah en de kids waren een weekend weg dus ik had het huis voor me alleen. Gelukkig kwam Jason, een goede vriend van me, me ophalen van het vliegveld en bleef hij me nog even gezelschap houden. Het duurde niet lang voordat ik in slaap viel die avond. Ik was kapot.

Mijn Nieuw Zeeland avontuur is over. Ik knijp mezelf nog steeds om zeker te weten dat dit wel echt gebeurd is. Gelukkig heb ik alles opgeschreven in m'n boekje en foto's gemaakt, anders zou ik het nog steeds niet geloven. Dat notitieboekje, grappig verhaal, heeft me heel ver gebracht deze reis. Ik kreeg het van opa en oma voordat ik vertrok naar Australie om elke dag iets in op te schrijven. In het begin heb ik dat trouw gedaan, maar hoe langer ik in Sydney was hoe normaler het leven werd. Na een tijdje schreef ik nauwelijks meer. Ook had ik m'n blog waar ik zo nu en dan wat voor schreef en dat was toen even voldoende. Totdat ik besloot om in m'n eentje naar Nieuw Zeeland te gaan. In Nieuw Zeeland was ik natuurlijk helemaal in m'n eentje. Ik ben goed in alleen zijn, ik ben graag alleen. Heerlijk om met niemand rekening te hoeven houden en te doen waar ik zelf op dat moment zin in heb. Zoals ik in een vorig verhaaltje al vertelde had ik alle notificaties van alle apps op m'n telefoon uitgezet. Ik wilde zo min mogelijk tijd verspillen op m'n telefoon. In plaats daarvan begon ik te schrijven in m'n boekje. De eerste week nog niet zo veel, ik veel te druk met nieuwe mensen ontmoeten en nieuwe plaatsen ontdekken. Na een paar dagen schreef ik meer en meer en meer. Gedachten, dingen die me opvielen, over plekken waar ik was geweest, van alles. Ik deel graag m'n ervaringen met andere mensen maar als dat even niet kon dan was dat boekje er. Het werd de beste vriend die ik deze reis heb gekregen. Ik heb een hoop mensen ontmoet met dat boekje en een pen in m'n handen (:

Backpacken is echt een van de mooiste dingen in de wereld. Alle cliches zijn waar. Je gaat letterlijk back to basic en leert daardoor een hoop over jezelf. Bijvoorbeeld hoe lang je werkelijk kunt zonder douchen, of hoe lang je dezelfde kleren kan dragen zonder ze te wassen, haha. Maar je leert ook om open te staan voor nieuwe mensen. Je leert observeren en absorberen. Afscheid nemen. Van mensen die in 1 dag van vreemdelingen naar vrienden voor het leven gaan, maar ook van plaatsen. En oh, onderschat de plaatsen niet. Ik heb Queenstown twee keer proberen te verlaten maar ik kwam steeds terug.
Je leert de persoon kennen die je bent onder de mooie kleren en/of make-up die je in het dagelijks leven draagt. Wie ben jij wanneer je al dagen in dezelfde outfit rondloopt? Wie ben jij wanneer je er elke dag uit ziet als een zwerver omdat het koud is en je alle kleren die je hebt over elkaar draagt? Wie ben jij wanneer je geen enkele privacy meer hebt omdat je elke nacht met minstens 7 anderen op een slaapzaal slaapt?

Ik ben weer thuis, terug bij m'n lieve gastgezin. Ik zit in de lounge (de woonkamer) dit verhaaltje te typen en elke paar minuten komen Lily en Albie langs om met me te knuffelen. De kids hebben me gemist, en ik hen. Fijn om terug te zijn. Fijn om weer in m'n eentje in een slaapkamer te slapen. Fijn om wakker te worden van de kaketoe's. In het begin vond ik het kut om niet meer in Nieuw Zeeland te zijn en was ik moe en emotioneel. Maar niemand kan me dit ooit afnemen. En hoe veel geluk heb ik om Sydney mijn thuis te kunnen noemen?! Morgen begint de werkweek weer. Back to reality!

Bedankt Nieuw Zeeland. Bedankt lieve mensen die ik heb ontmoet, every single one of you. Bedankt Queenstown voor alles wat je me hebt geleerd.

(Ik mis het)