Vrijdag 30 juni, 8:33, in de bus naar Noosa.

Twee dagen geleden schreef ik een stukje maar ik had het nog niet af:

Het is 1 uur 's nachts. Ik zit in de woonkamer van het hostel waar ik de afgelopen twee nachten geslapen heb, in een klein dorpje dat Agnes Water heet. Ik ben in m'n eentje, het is stil, iedereen slaapt. Iets wat ik zelf overigens ook zou doen als ik niet zou worden opgehaald door de shuttle die me naar de bus brengt. Om kwart over twee vertrekt 'ie. In de nachtbus zal ik hopelijk een paar uurtjes slapen als een roosje voordat ik om half acht aankom in Rainbow Beach. Mooi de tijd om weer even wat te typen. Geen idee waar ik moet beginnen trouwens, het reizen gaat zo ontzettend snel. Ik ben op elke plek een of twee, maximaal drie nachten en dan moet ik weer door vanwege een strak schema. Wel een heleboel beleefd uiteraard. In mijn vorige verslagje vertelde ik dat ik de bus gemist had. Dat betekende dat ik een extra nacht in Cairns moest blijven en de volgende ochtend wél op tijd moest komen opdagen. Dat is gelukt. Na een leuk laatste nachtje uitgaan in Cairns zat ik de volgende ochtend na een krappe drie uur slaap, full-on backpackers style met kater maar zonder douche of ontbijt, in de bus van kwart over zeven. Gelukkig kwam ik rond half tien 's ochtends aan in Mission Beach en had ik nadat ik eindelijk gedoucht en gegeten had nog de hele dag voor me. Eerste indruk van Mission Beach: heeeeerlijk rustig. Chill en stil. Geen mobiel bereik, yes. De natuur was er prachtig, gigantische bomen met mega bladeren, heel groen. Regenwoud. Superlekker warm ook, zomerjurkjes-weer. Ik was nog geen tien minuten in de keuken van het hostel en leerde al een hostelgenoot kennen. Altijd top wanneer het zo makkelijk gaat (vooral als je een kater hebt en alles in het leven wat moeizamer gaat). Na het ontbijt ging ik naar het strand. Het strand was echt onwerkelijk mooi. Ik dacht echt dat de wereld even een grapje met me uithaalde. Zo mooi. Palmbomen, kokosnoten, en een eiland midden in de zee. Ik voelde me echt op m'n gemak op deze plek - zo erg dat ik in slaap viel op het strand. Het was de ultimate chill-plek, iets wat elke backpacker nodig heeft eens in de zoveel tijd. Je hoeft er niets en tijd is onbelangrijk. Je merkt het gewoon aan hoe de mensen hier met elkaar omgaan. Mission Beach was voor mij een perfecte samenloop van omstandigheden, waarbij elke factor precies goed was. De natuur, de zon, de temperatuur, de mensen in het hostel, de sfeer... 's Avonds kwamen de goon (goedkope wijn) en de gitaren tevoorschijn. Na een aantal glazen en muziek liep ik met de eerder genoemde hostelgenoot naar het strand om naar de sterren en de maan te kijken. Het was allemaal even helemaal goed. Gewoon lekker zitten met een glimlach op m'n gezicht in dit paradijsje. Zo lekker gelukkig, het paste bijna niet in m'n lichaam. Dat was Mission Beach voor mij.

Als je denkt dat je het teiltje nu aan de kant kunt zetten dan heb je het mis, want ik heb nog veel meer paradijs gezien. Na Mission Beach kwam Magnetic Island. Op de veerboot naar het eiland leerde ik twee meiden kennen, Anne uit Duitsland en Alexandra uit Zwitserland. Toen we op het eiland aankwamen was mijn reactie vergelijkbaar met die in Mission Beach: "Wauw! Kijk die palmbomen! Kijk hoe blauw het water is! Kijk die heuvels! Alles is zo vet hier!" Van de veerboot, hup, de bus in, naar het hostel. Het hostel was letterlijk OP het strand. Het was net een resort, met een zwembad, bar, hangmatten, gekleurde huisjes... Wel een heel andere sfeer dan Mission Beach hoor, deze plek schreeuwde party. Wat ik overigens prima vond. Ik sliep in een blauw houten hutje met 7 anderen, en als ik de deur opende zag ik de palmbomen en de blauwe zee. In bed hoorde ik de golven. De eerste avond ging ik met Anne, Alex en een groep anderen die we leerden kennen de zonsondergang bekijken vanaf de heuvel. Felrood was de lucht, alsof hij in vuur en vlam stond. Ik ging vroeg naar bed want ik was moe van het reizen. Daardoor werd ik de volgende ochtend om zes uur al wakker, maar daar kreeg ik een mooie zonsopgang voor in return. (: Hele mooie dagen gehad op het eiland. We zagen prachtige baaien, mooie uitzichten en koala's. Leerden leuke mensen kennen. Lagen urenlang op het strand en zwommen in de zee of lagen in de hangmat. Hadden 's avonds leuke feestjes. Ik boekte zelfs nog een extra nacht omdat ik er geen afscheid van kon nemen, haha. Op die extra dag leerde ik twee hele lieve reizigers kennen, een meisje uit Spanje en een jongen uit Ierland; ze reisden samen. Zij legden precies uit hoe deze plek is. Het is je druk maken om zeer onbenullige dingen zoals eerst lunchen of eerst de zee in? Strand of zwembad? Meer of minder bier? (meer) Kortom: vakantiegevoel.

Allemaal leuk en aardig, maar er moet natuurlijk wel wat te zeuren zijn, en dat was er. Het was inmiddels al de derde dag dat ik met Anne optrok. Mensen die me kennen weten dat ik vrij veel tijd voor mezelf nodig heb, maar Anne was het tegenovergestelde en vond het juist niet leuk om alleen te zijn! Ik vond het vervelend dat ik haar overal mee naartoe moest slepen. Ook weerhield het me ervan om nieuwe mensen te leren kennen, je spreekt namelijk makkelijker iemand aan wanneer je alleen bent dan als je al met z'n tweeën bent. Af en toe liet ik haar dus gewoon ergens achter en zei ik "yo ik ben ff weg." Anyway, al met al was Magnetic Island een van m'n favoriete plekken tot nu toe. Helaas vertrokken Anne en ik de volgende ochtend. Met de veerboot gingen we naar Townsville waar we drie uurtjes de tijd hadden om wat van het stadje te zien. Natuurlijk hadden we onze grote backpacks bij ons; niet zo handig. Een kluisje in de haven kostte $8. Dat gingen we dus mooi niet doen, we zochten verder. Ik denk dat we er wat verloren uitzagen, daar midden op straat, want een man sprak ons aan om te vragen waar we naar op zoek waren. Ik legde hem uit dat we een cafeetje zochten waar we even onze spullen konden achterlaten. Hij gaf ons de gouden tip, en zo kwam het dat Anne en ik om elf uur 's ochtends in het casino van Townsville zaten. We lieten daar onze spullen achter, keken wat rond in Townsville (best leuk, niet heel bijzonder) en voor we het wisten zaten we alweer in de bus naar onze volgende bestemming: Airlie Beach!

Oh oh oh, de eerste avond Airlie Beach was ook echt heel leuk. Conor, een van de jongens van de zonsonderganggroep op Magnetic Island, was al in Airlie Beach. Er was een rugby match op tv, Queensland tegen New South Wales. Uiteraard was ik voor NSW, hier woonde ik immers vijf maanden en heb ik de sport leren waarderen. Heb de regels vrij goed door en kan de mstch goed volgen. ZE VERLOREN. Maar dankzij de winst van QLD was de sfeer wel erg goed in Airlie haha. De volgende dag was heel cool: ik ging op een zeilboot naar de Whitsundays. Nog nooit eerder was ik op een zeilboot. Het was niet zo'n groot ding, we sliepen er met zestien mensen op. Ik maakte me in het begin zorgen of ik dit wel zo leuk zou vinden, twee dagen en twee nachten met zoveel mensen op zo weinig vierkante meters, omgeven door niets dan water, maar het viel me niets tegen! Ik heb echt met volle teugen genoten van elk moment. Vooral het slapen op de kabbelende golven. En de sterren! Je kon je melkweg zien. Zo mooi. Oh, wat heerlijk op zo'n boot. Doe mij d'r ook maar eentje. Wel miste ik de groep die we op Magnetic Island hadden. Dat is wel kut aan reizen hoor, je ergens goed voelen, bij mensen of op een plek, en dan weg moeten gaan. Of iemand ontmoeten waarmee het super klikt en waarvan je weet dat je wat aan elkaar zou kunnen hebben, maar dat diegene de volgende dag vertrekt. Bleh.

Na de boottocht bleef ik nog twee nachten in Airlie Beach. Ik werd weer herenigd met Anne en Conor. En wie kwam ik nog meer tegen? Roy, de gitarist die ik in St. Kilda, Melbourne leerde kennen. Hoe toevallig. Natuurlijk heb ik zijn gitaar weer even geleend, hehe. Chille dagen gehad in Airlie. Wel moet ik nog even iets kwijt over het hostel waar ik verbleef; The Most Disgusting Kitchen Award gaat namelijk naar Nomads Airlie Beach. Ha.

En toen was het maandag, een dag vol ongeluk. Ik verloor m'n trui en sportleggings. M'n dagrugtas ging stuk dus die moest ik naaien. Ik bekeek m'n bankrekening (au). Ook had ik genoeg van deze plek, ik wilde verder. Eindelijk was het dan half zes 's avonds; tijd om Airlie Beach in te ruilen voor Agnes Water. Anne ging naar Fraser Island dus we gingen helaas uit elkaar, maar we zien elkaar later deze reis nog weer terug. Wel namen we dezelfde nachtbus want we gingen dezelfde kant op. De bus zou om half zes 's avonds vertrekken maar had vertraging, ugh, dus dat werd zeven uur. Samen met vijf andere backpackers besloten pizza te bestellen om de tijd te doden. Toen de bus eindelijk kwam opdagen probeerde ik zo snel mogelijk te gaan slapen, wat geen probleem was want ik was moe. Ik zou om kwart over twee aankomen in Agnes Water, daar zou ik door een shuttle opgehaald worden en naar m'n bed in het hostel gebracht worden, maar vanwege de vertraging werd kwart over twee eerder half vier 's ochtends. Om vier uur zag ik eindelijk een bed. Nachtbussen. Joy.

Toen ik de volgende ochtend wakker werd had ik geen flauw idee waar ik was. Ik had niks van de omgeving gezien uiteraard, het was te donker zo vroeg in de ochtend. Ik ging uit bed om het hostel maar eens even te bekijken, en het bleek een superleuke plek! Er was een soort binnentuintje met picknickbankjes en de gebouwen waren allemaal blauw geverfd. Het was gek om weer alleen te zijn na al die tijd met Anne gereisd te hebben. Ook al werd ik soms gek van d'r, ik was snel gewend geraakt aan haar gezelschap. Gelukkig was er in het hostel een heel relaxte sfeer en chille mensen. De kamerdeuren hadden geen sleutel, maar waren gewoon een schuifdeuren. Er waren een hoop gasten die er al lange tijd verbleven of die er al eerder geweest waren en ervoor kozen om weer terug te komen. Dan weet je dat 't goed zit. De eerste dag deed ik lekker niks. Ik deed een middagdutje, want na een nacht op busstoelen kon ik een heerlijk stapelbed niet weerstaan (wanneer een stapelbed als luxe beschouwd wordt...). Die avond kookte ik samen met een hostelgenoot (rijst met kip, oahhh kip! Ik ben vegetariër geworden tijdens het reizen want vlees is zo duur, maar als je samen eet kan het uit. En ooooh wat lekker, voor het eerst weer kip!) en dronken we goon. Er is nog geen dag voorbij gegaan dat ik geen alcohol genuttigd heb, top. De volgende ochtend belde ik met Bram. Bellen met familie of vrienden heeft een oplaad-effect. Ik voel me altijd letterlijk opgeladen na een facetime- of telefoongesprek (: Die dag huurde ik met een andere hostelgenoot fietsen om van Agnes Water naar Town of Seventeen Seventy (oftewel: 1770) te fietsen. Yaaay, heerlijk weer met de billen op een fiets! Topdagje gehad. En toen werd het avond, en begon het wachten op de nachtbus... Ik kreeg een mega reisdipje. Moe en verdrietig. Ik belde met Lydia en zij leidde me gelukkig af van het wachten en vrolijkte me op.

De bus pikte me op om half drie. Tot die tijd had ik nog geen moment m'n ogen dichtgehad. Ik probeerde gelijk te slapen maar elke keer als ik eindelijk een beetje comfortabel lag (voor zover dat kan op twee busstoelen) en in slaap viel stopte die bloody driver weer. Arghh. Elk half uur had hij wel een reden om te stoppen. Ontbijt, tanken, mensen oppikken... Vlak voor zonsopgang werd ik echt klaarwakker en was er geen redden meer aan. Ernstig slaaptekort dus. Gelukkig lossen we dat hier in Australië op door te tukken op het strand (he wat vervelend). Ik had maar een dag en een nacht in Rainbow Beach. Mocht trouwens ook wel weer een keer m'n kleren wassen, ik had alles sowieso al zesduizend keer aangehad en m'n ondergoed begon op te raken. Maarja, waneer heeft een mens daar nou weer tijd voor.

Rainbow Beach dus. Zoals ik al zei had ik op maandag m'n bankrekening bekeken en ik besloot te gaan couchsurfen in Rainbow Beach, omdat je dan gratis bij iemand kunt overnachten. Op de Couchsurfing app vond ik een host wel zo'n 35 goede reviews had van mensen die bij hem hadden overnacht en een boel foto's. Ik vond het best spannend om bij iemand te slapen die ik totaal niet kende, maar backpackers houden nou eenmaal van gratis en het was de ideale gelegenheid. Ik wist dat hij 's ochtends nog op Fraser Island zou zijn maar hij gaf me zijn adres zodat ik alvast mijn backpack in de achtertuin kon leggen. Het was een houten bungalow, met achter het huis een veranda en een zwembad. Het was nog heel vroeg, acht uur 's ochtends, en het was nog koud dus ik besloot even rustig te chillen daarzo. Voelde me verassend fit en had niet te behoefte om te slapen. Om een uur of half tien werd het al een stuk warmer dus ik trok m'n swimmers aan en ging naar het strand waar ik m'n boek las en twee uurtjes sliep. Toen ik wakker werd had ik een berichtje dat hij thuis was. Ik was zo nieuwsgierig naar hem dat ik gelijk naar het huis liep. Eenmaal daar leerde ik Heath, de host, en drie andere backpackers die bij hem aan het couchsurfen waren kennen. De sfeer was goed. Ik leerde dat Heath uit Tasmanië kwam, altijd als chefkok heeft gewerkt, met vervroegd pensioen was gegaan (hij was een jaar of vijftig) en Australië rondreisde met zijn zelfgebouwde campervan. Het huis was het vakantiehuis van vrienden van hem. Hij deed al jaren aan couchsurfing en vertelde dat er zelfs een groep was die zes maanden bij hem hadden verbleven. Hij vindt het mooi om backpackers de omgeving te laten zien en maakt tripjes naar Fraser Island (waar zij dus net van teruggekomen waren) en all over Rainbow Beach. Na wat gekletst te hebben nam hij ons als groep mee naar een freshwater lake in het regenwoud, daarna gingen we autorijden op het strand en mocht ik het hele stuk rijden (fuckyeah dat was awesome! Aan de ene kant de zee, aan de andere kant de kliffen met allemaal verschillende kleuren zand wat een heel indrukwekkend gezicht is - vandaar de naam Rainbow Beach - en lekker scheuren over het zand. Prachtig). Aan het einde van de middag gingen we de zonsondergang kijken op een grote zandheuvel, by far de meest bijzondere plek om de zon onder te zien gaan. Op de top van een hoge heuvel met uitzicht over de kust en het regenwoud, maar wel met je voeten in het zand. Heath legde uit dat het zand daar kwam doordat er bomen missen op de heuvel en de wind het zand vanaf het strand de heuvel opblaast. Toen naar huis, waar we een koud biertje kregen en ik hielp met het eten koken. Aardappels, verse groenten en vlees. YES. Ik mocht zelfs gratis m'n kleren wassen!!! Ik weet dat het voor iemand die een wasmachine heeft niet uitmaakt of die nou een keer extra draait, maar ik was zo blij dat ik gratis m'n was mocht doen. Er was zelfs een droger. Heerlijk, schone kleren. Na het eten chillden we buiten op de veranda maar omdat ik de hele nacht niet geslapen had ging ik om half tien naar bed. Heerlijk geslapen in een prive kamer, weer eens wat anders dan een kamer delen met zeven anderen.

Oh wat heb ik genoten van al die kleine dingen. Dankzij de couchsurf heb ik zoveel meer van Rainbow Beach gezien dan als ik in een hostel had gezeten; dan had ik alleen het strand en het dorpje bekeken. En echt hoor, dit heeft elke backpacker nodig every once in a while - even geen zorgen maken over wat je vandaag gaat doen, wat je moet zien van een plaats, wat je gaat eten... We werden gewoon meegenomen naar fantastische plekken en kregen eten voorgeschoteld. Zo blij.

Vanochtend pakte ik m'n spullen, nam ik afscheid van Heath (de rest sliep natuurlijk nog om half acht 's ochtends) en bedankte ik hem. Met een backpack vol schone kleren liep ik naar de bus. En hier ben ik nu, in de bus. Weer in de tegenwoordige tijd. Op naar Noosa waar ik Anne en Conor weer zal zien. (: