Precies twee weken geleden verliet ik mijn gastgezin. Aan de ene kant voelt het alsof het gisteren was, aan de andere kant voelt het als een hele lange tijd geleden omdat er in de tussentijd veel is gebeurd. Woensdagochtend nam ik afscheid en vertrok ik dus. Ik kon een tijd terecht bij de Kiwi’s (oftewel de Nieuw-Zeelanders, oftewel Tyson, Jason en Magda). De dagen daarna waren heel erg chill. Ik kwam langzaam terug op aarde en besefte de “ernst” van de situatie. Ik kon namelijk niet voor de rest van mijn tijd hier bij de Kiwi’s blijven dus ik moest aan de slag; op zoek naar een alternatief. Een baan, onderdak, een plan. Gelukkig deed ik ook leuke dingen en genoot ik van het feit dat ik een soort vakantie had en niets hoefde. Die vrijdagavond begon Vivid Sydney, een festival in de stad waarbij het Opera House, de Harbour Bridge en andere highlights van de stad mooi verlicht zijn, er lichtshows plaatsvinden en kunstwerken tentoongesteld worden in de Botanic Gardens. Het festival duurt een paar weken maar wij besloten gelijk de eerste avond te gaan. Het was druk maar indrukwekkend! En de avond werd nog leuker toen ik een telefoontje kreeg van Leonie, een Duits meisje dat ook in Yarrawarrah als au pair werkte. Ze vroeg of het me leuk leek om twee weken bij haar gastgezin te komen werken als au pair nadat zij weggaat. Dat leek me perfect! Twee weken onderdak en een baan. Kon ik mooi wat centjes verdienen om daarna verder te reizen. We wisselden mijn contactgegevens uit met die van haar gastmoeder en ik nam contact met ze op. Een paar dagen later vertelde Magda over een vriendin die iemand nodig had om op haar hond en huis te passen terwijl zij in het buitenland is. Ik stuurde haar een berichtje dat ik geïnteresseerd was, een win-win situatie! Zij was blij en bood aan dat ik gelijk nadat het au pairen afgelopen was bij haar in kon trekken en blijven tot half juli. Zo viel het onderdak-probleem allemaal op z’n plek. Connecties, connecties! Voor ruim een maand was ik voorzien! Het leek me gaaf om na die maand mijn zuurverdiende centjes die ik had verdiend als au pair mee te nemen naar Thailand om daar rond te reizen. Deels omdat het daar lekker weer is, het is hier winter en koud, en deels omdat het daar stukken goedkoper is om rond te komen dan in Oz. Ik was dus bezig met het maken van reisplannen voor hier, en ondertussen was ik ook erg druk met het regelen van een stage voor mijn opleiding in Nederland. Ik mailde met verschillende instellingen en heb zelfs drie muziektherapeuten zo gek gekregen om een skype gesprek te voeren! Dat was erg interessant haha, een gekke ervaring om iemand voor het eerst te leren kennen via een schermpje. Twee van de drie plekken gaven vrijwel gelijk groen licht. Ik was dus verzekerd van een stageplek voor volgend jaar! Toch wilde ik nog even op de derde reactie wachten, daar ging namelijk mijn voorkeur naar uit…

Een week nadat ik op straat kwam te staan was ik dus nog steeds heel erg druk met alles wat er gaande was. Van het zorgen voor een tijdelijke slaapplek op korte termijn tot het plannen van een reis op een wat langere termijn en het regelen van een stage op heeeeeel lang termijn. Het duurde lang, was soms verwarrend, frustrerend en irritant, maar uiteindelijk viel het allemaal op z’n plek. Het volgende weekend ging ik familie opzoeken, dan zou ik nog een paar dagen bij de Kiwi’s slapen, daarna zou ik twee weken als au pair werken en daarna kon ik housesitten. Het was geregeld dus vrijdagochtend kon ik ontspannen op weg naar de Blue Mountains, zo’n twee uur buiten Sydney. Ik verbleef bij Kitta en Greg, mama’s oom en tante. Ik nam de trein naar Katoomba, een stadje dat ik graag nog wilde bekijken. Het was lekker weer, de zon scheen fel en warm en het was een heel schattig stadje waar de tijd stil leek te staan. Ik hoefde niet meer na te denken over geld, waar ik zou slapen, de stageplek die ik moest regelen. Ik zat op een bankje in de zon koffie te drinken en te genieten van de rust toen ik mijn mail opende en zag dat ik was AANGENOMEN OP DE STAGEPLEK! Mijn dag kon niet meer stuk (:
De dag werd nog veel specialer dan ik ooit had kunnen denken… Greg en Kitta’s dochter Lauren stond namelijk op het punt om te bevallen van hun tweede kindje. Toen Kitta me op kwam pikken van het station zei ze: We maken even een omweg naar het ziekenhuis; Lauren en Alan hebben een baby! Wauw. Ik werd er zenuwachtig van, want hier was ik, de verre achter-achter-achternicht uit Nederland die zomaar dit superspeciale familiemoment komt binnenvallen. Gelukkig waren ze heel blij dat ik er was en mocht ik het pasgeboren baby’tje vasthouden. Een heel mooi meisje met de naam Torla. Het was zo bijzonder om hierbij te mogen zijn! Nadat we Torla hadden bewonderd namen we Jack, hun zoontje, mee naar huis. Wat wonen Greg en Kitta toch mooi, in de bergen midden in het bos. Ik ben echt een bospersoon, ik hou van de geur, de geluiden en het vuur. Binnen hebben ze een open haard en buiten een vuurplaats. Zondag kwamen Ben en Ruth en de kids langs uit Newcastle, 2,5 uur ten noorden van Sydney, om Torla te bewonderen (Ruth is dus Laurens zus). We zaten met z’n allen in de zon bij het vuur te chillen. Biertje erbij. Heerlijk verse lunch. Het geluid van de currawongs op de achtergrond. Ik zocht stokken voor het vuur samen met Solomon, Ben en Ruths zoontje van 2. Het hele weekend was 100% relaxen. Wát een lifestyle hebben deze mensen. Toen zei Ruth: “Nu je toch hier bent, en wij weer terugrijden naar Newcastle… Je kunt wel met ons mee? Het lijkt ons leuk om je Newcastle te laten zien!” Daar zei ik natuurlijk geen nee tegen, ik had immers alle tijd van de wereld! En zo kwam het dat ik zondagmiddag tussen twee kinderstoeltjes in op de achterbank kroop en mee naar Newcastle ging.

Onderweg kreeg ik een telefoontje met slecht nieuws… De gastmoeder waar ik als au pair zou werken belde om door te geven dat ze toch geen au pair nodig hebben.

Boem. Mijn droom spatte uiteen. Dit veranderde een hele hoop. Het betekende dat ik vanaf aankomende vrijdag twee weken lang geen slaapplaats zou hebben en een boel geld zou mislopen. Hierdoor zou ik niet naar Thailand kunnen en zelfs niet tot het einde van mijn reis in Australië kunnen blijven, ik had simpelweg te weinig geld. De enige oplossing was: vliegticket omboeken en eerder naar Nederland gaan. Dit was op z’n zachts gezegd helemaal 100% kut. Gelukkig had ik in Newcastle een paar superleuke dagen die me afleidden, Ruth liet me de stad en de haven zien. We gingen naar een Australian wildlife park waar ik voor het eerst emu’s zag en waar de lorikeets op m’n hoofd gingen zitten. Ik maakte ook een lange wandeling langs de kust waar ik walvissen spotte. Het was heel leuk om weer omringd te zijn door kinderen, Solomon is 2 en Louie nog geen jaar. Dit keer was ik echter niet degene die verantwoordelijk voor ze was haha, dat maakte het nog leuker.

Doordat ik zoveel leuke dingen deed en een hele leuke tijd had bij de familie was het contrast met alles wat er gaande groot... Waar ik me bij familie gelukkig heel erg op m’n plek voelde, voelde ik me in mijn struggle alleen. Ik was zo onwijs moe van het sterk zijn. Ik dacht veel aan thuis in Nederland, omdat dat het enige was wat ik op dat moment zeker wist; dat ik terug naar Nederland ga. Er waren geen tussenstations meer. Nederland was het eindstation, en het kwam met duizend kilometer per uur dichterbij. Veel sneller dan ik wilde, maar ik kon het niet stoppen. Ik was heel verdrietig en teleurgesteld. En moe, moe van geldzorgen, moe van alsmaar te gast zijn bij iemand anders, van afhankelijk zijn, slecht slapen, constant alle opties doornemen, denken “wat als…” en vooral moe van het heimwee hebben naar een plek die ik thuis kan noemen. Ik had dat immers al bijna twee weken niet meer. Het is echt zwaar om geen thuis te hebben, dit zal ik nooit meer vergeten. Tja. De ervaring, daar draait het uiteindelijk allemaal om he.
Op dinsdagavond, gisteren dus, leende ik Ruths laptop om te skypen met mama om mijn vliegtickets om te boeken. Dit moest telefonisch gebeuren en aangezien ik vanaf hier niet naar Nederland kan bellen moesten we het op deze manier oplossen. Ze gingen voor me uitzoeken wat de goedkoopste optie was om terug naar Nederland te gaan maar daar hadden ze tijd voor nodig. In de tussentijd lichtte ik vrienden en opa en oma in dat ik eerder naar huis kom. Opa en oma hadden erg met me te doen, alles wat er was gebeurd vonden ze heel naar voor me. Een paar uur later… Belden ze terug met het nieuws dat ze me graag willen sponsoren zodat ik door kan gaan met mijn reis! Dat was helemaal fantastisch. Oh wat was ik dankbaar en blij. Ik kon weer ademen. Die nacht sliep ik als een roos.

Vandaag ben ik teruggekomen in Sydney. Fijn om weer terug te zijn. Nederland kan nog wel even wachten, ik ga voorlopig nog niet naar huis. Waar ik wel naartoe ga weet ik nog niet. Nieuwe ronde, nieuwe kansen; het reizen kan weer beginnen.