Dinsdag 16 mei, 11:49 am, treinstation Sydney Domestic Airport.
I just had my freaking bags searched by police dogs. Whut. Er waren wel zo’n 10 agenten in de kleine stationshal. We moesten ons opstellen in een horizontale rij, tassen en koffers op de grond leggen en een stap naar achteren nemen. Vervolgens ging een politiehond al snuffelend de rij tassen af. Gek.
Het is een supermooie dag! Zon, warm. Het nationale vliegveld is klein maar druk. Bijna geen lege stoel te vinden in de hele foodcourt.
Ik zit in het vliegtuig en lees mijn boek over een aboriginal-meisje dat van haar familie is afgenomen en geadopteerd is door een blanke familie in Newcastle. Het boek heet It Is No Secret door Donna Meehan. Ik wou dat ik mijn vorige boek, The Alchemist van Paolo Coelho, nog aan het lezen was, de lessen die ik daaruit geleerd heb waardeer ik nog steeds heel erg. Ik vergeet de laatste tijd steeds vaker weer m’n neus uit m’n boek of telefoon te halen en gewoon te kijken naar de mensen, wat ze doen, hoe ze zich gedragen.
De mevrouw die naast me zit toonde interesse in mijn boek en vertelde dat ze een aboriginal vriendin heeft die uit de “gestolen generatie” komt! Super interessant. Ze vertelde ook dat ze een tijd in Nederland gewoond had omdat ze een Nederlandse vriend had. En dat ze ook als au pair had gewerkt, maar dan in Monaco.
Melbourne! Ik landde om half 4, het is nu 5 uur en ik zit in de bus van het vliegveld naar de stad. Het eerste wat me opviel was dat mensen hier jassen dragen, net zoals in Nederland. Jassen!! Dat heb ik in Sydney nog nooit gezien. Ik heb ook niet eens een jas bij me…
Ik hoor vaak dat Melbourne zo Europees aandoet. Het is hier vlak, maar niet Europees vanwege de gumtrees.
Mijn hostel is in St Kilda. St Kilda is modern, hipster, streetart, trams, licht, strand, stads. Krijg het gevoel dat je hier “ergens bij moet horen”. Heel anders dan Nieuw Zeeland, wat heel alleen-vriendelijk was en vrij van hipsters en groepjes. Misschien blijf ik wel de hele week alleen. We gaan het zien. Voor nu: let’s relaaaaax.

Woensdag 17 mei, 07:33 am, Base hostel St Kilda.
Ben gister supervroeg gaan slapen. Denk dat ik om half 10 al wel sliep. Ik was ook moe. Vanochtend werd ik om kwart voor 7 wakker en ik dacht aan Queenstown en dat ik het daar zo mis. Het enige wat ik nu wil is daar op het muurtje zitten met mn boekje en staren naar het meer en de bergen. Eerst maar van Melbourne genieten.
Het is kwart voor 5 ‘s middags en ik zit met Kat (Engels meisje van het hostel) op St Kilda beach te chillen met een Israëliër en een Franse waarmee we aan de praat zijn geraakt omdat ze gitaar aan het spelen waren. Lekker beetje spelen en zingen.
Weer in het hostel. Vanavond was zo leuk! We zijn uiteindelijk met z’n allen wat gaan eten bij een veganistisch restaurantje waar je zelf bepaalt wat je betaalt voor je eten.

Donderdag 18 mei, 08:00 am, keuken van het hostel.
Ik zit dus net even te denken, is het wel zo natuurlijk om over al het slechte wat er in de wereld gebeurt na te denken? Ik volg al maanden het nieuws niet, ben er erg content mee, maar mensen doen alsof het niet goed is om het nieuws niet te volgen. Om eerlijk te zijn heb ik het idee dat ik de meest belangrijke dingen wel meekrijg, over Noord Korea en Trump enzo, en ik weet ook dat er nog steeds vluchtelingenbootjes de oceaan oversteken. In grote lijnen weet ik wat er gebeurt. En is dat niet zoals het vroeger, tweeduizend jaar geleden, ook niet ging? Ik denk dat mensen toen heus wel wisten wat er in de wereld gaande was, via mensen die nieuwtjes verspreiden of reizigers die de stad doorkomen enzo. Maar ik denk dat ze voornamelijk toch met hun eigen leven bezig waren, zorgen dat dat goed loopt. Waar ik naartoe wil is… Moeten we nou echt constant stilstaan en bidden voor ALLE mensen die het minder hebben? Dat deden mensen vroeger toch ook niet? Of is dit juist wat deze generatie anders/uniek maakt, dat we die behoefte hebben om aan al deze mensen te denken? En waar komt die behoefte dan vandaan? Is het een cover-up voor alle fucked-up dingen die we ondertussen zelf andere mensen aandoen? En denken we dan ook aan die mensen die we fucked-up dingen aandoen, en bidden we?
Anyway - gisteren bij het strand was echt fantastisch. Ik heb zin in deze dag.
Ik zit nu aan de koffie in een koffietentje m’n telefoon op te laden en ik ga zometeen een walking tour doen. Over Melbourne: ik heb bijna nergens van die Sydney-huisjes gezien. En die trams vind ik wel leuk, maar ze gaan zooooo langzaam. Over 5 kilometer doe je zo 35 minuten.
Nu ik hier op vakantie ben in een grote stad merk ik dat ik eigenlijk meer behoefte heb aan een plek waar de tijd en de mensen wat langzamer gaan in plaats van het snelle stadsleven.
Ik ben in een nieuw hostel! Deze dag was te gek! Eerst de wandeltour gedaan door Melbourne. Dankzij een Nederlander en een Amerikaan die ik tijdens de tour heb ontmoet ben ik in een nieuw hostel midden in de stad terechtgekomen. Nieuwe mensen leren kennen. Pinguins gezien in St Kilda. De skyline van Melbourne bekeken tijdens zonsondergang met een biertje in m’n hand. Nieuw drankspelletje geleerd.

Vrijdag 19 mei, 10:59 am, Queen Victoria Markets.
Het is druk in m’n hoofd. Chaos. Wilde net op een terrasje koffie bestellen maar het was zo druk, ik ben weggelopen. Het lukte niet. Ik ben op zoek naar een stil plekje, zodat het stil wordt in m’n hoofd. Vanochtend was ik bij Happy Travels (een reisbureau) om een dagje Great Ocean Road te boeken, en de jongen die me hielp (die overigens zelf uit Engeland komt) vroeg me uit welk deel van Engeland ik kwam. Umm.. Ik kom uit Nederland! Hij was erg onder de indruk van mijn accent maar vond het ook wat genant omdat hij zelf geboren is in Amstelveen dus hij had het Nederlandse toch moeten kunnen herkennen hahaha!
Soooo I just found the most gorgeous quiet place vlak voor de botanical gardens, het heet iets van Kings Domain ofzo, weet niet precies. Het doet me om de een of andere reden denken aan een elfentuin, en aan een plek waar ik als kind naartoe ben geweest, lang geleden… Je neemt de trap naar beneden en komt in een tuin. Er is een vijver, daar omheen is een pad. Twee stenen bruggen over de vijver verbinden de paden met elkaar. Aan de buitenkant van de paden zijn grote donkergrijze stenen die verticaal naar boven gaan, met daar bovenop bomen en varens. De tuin is dus helemaal beschut. Het is prachtig. Bezaaid met grote gele herfstbladeren.
Vandaag is echt een hele interessante dag. Het weer is erg donker dus dat voelt wel zwaar op m’n humeur. Maar kleine dingen maken het mooi, zoals de Engelse jongen die door m’n accent dacht dat ik Engels was, de mooie tuin waar ik wel een uur gelezen heb en tot rust kwam, de vier Melbournse studenten die uit het niets een praatje begonnen, en het meisje bij het koffietentje dat me een compliment gaf, me toevoegde op facebook en me een lijst met toffe dingen in Melbourne stuurde. En nu zit ik in de State Library of Victoria, waar ik met zo’n tweehonderd anderen (ik heb geteld) van de stilte zit te genieten. Buiten wordt het nu donker, ‘t is kwart voor vier.
Ik heb vandaag echt een hoop gezien ook. Ik begon bij Centre Place voor koffie wat ik uiteindelijk niet haalde, toen naar de Markets, toen naar de Shrine of Remembrance, Royal Botanical Gardens en de State Library of Victoria.
Ik weet zeker dat ik Sydney mega ga missen in Nederland. Ik mis het nu al en ben slechts een weekje in Melbourne. Ik denk dat ik pas als ik weer in Nederland ben ga beseffen hoe “thuis” Sydney voor me is.

Zaterdag 20 mei, 11:38 am, Great Ocean Road.
De bus rijdt soms zo dichtbij de rand van de klif dat ik meters naar beneden kan kijken, zo het water in. De route is prachtig. De zee fascineert me, de golven, de motion, de kleurverschillen, de stranden en de rotsen. De flora en fauna is ook prachtig.
Ik zag een koala! Zes zelfs.

Zondag 21 mei, 10:39 am, Flinders Backpackers.
Het voelt lang geleden sinds ik zo’n avond heb gehad. Dronken, overal en nergens, compleet blut dus ik kan geen koffie halen (#sad). Heb gelukkig geld voor vervoer naar huis ($20 voor de bus naar het vliegveld en $20 voor de treinreis naar huis) en ik heb gisteren het laatste geld van m’n Nederlandse rekening gepind dus dit is echt het allerlaatste wat ik heb. Laatste hele dag hier. Ik moet m’n telefoon ff opladen en dan gaaan. Ik denk naar een park. Keek ff naar buiten om te kijken wat voor weer het is. Zie beneden de straten van Melbourne en besef weer even dat ik in freaking Melbourne ben (:
Ahh. Even dit mooie moment opschrijven en vastleggen in m’n hersenen. Ik zit inmiddels op een houten drijfding op de rivier de Yarra. Het weer is werkelijk prachtig. Iedereen is blij. Wat een uitzicht ook, de hoge gebouwen. En er is een zwarte zwaan met vier baby zwarte zwaantjes. Twee mensen zijn ze aan het voeren. Het leven zou wel beter zijn zonder internet op m’n telefoon trouwens. Ik wou dat ik het niet had. Dan voelde ik me echt even helemaal alleen en kon ik er nóg meer van genieten. Maar ik geniet al heel erg, gelukkig (:

Maandag 22 mei, 9:41 am, Flinders Backpackers.
Blij dat ik vandaag naar huis ga en het Melbourne avontuur kan afsluiten! Niet dat ik niet genoten heb, integendeel. Hoogtepunten waren onder andere de Great Ocean Road met Satya en Mandy, uitgaan, gitaar jamsessies met vreemdelingen, streetart, leuke mensen die ik op random plekken heb ontmoet en m’n dag maakten, de elfentuin, elke dag pannekoeken als ontbijt bij Flinders Backpackers, pinguins zien en koala’s spotten.
Ik zit op een grote trap bij het Southern Cross Station (die echt humungous is by the way). Melbourne, I love you. Nu ik wegga besef ik pas echt hoeveel ik van deze stad genoten heb. Toen ik er nog middenin zat durfde ik het nog niet goed te zeggen. Ik begreep de architectuur ook niet goed. De helft van de gebouwen zien eruit alsof ze al eeuwen bestaan terwijl de stad nog maar zo jong is. Dankzij de Library en de schilderijen die daar hingen heb ik een beeld van hoe de stad er vroeger uitzag en begrijp en waardeer ik het juist heel erg. Just another big stinkin’ city, but a cool one, for sure.
Vanochtend lag ik nog in een stapelbed met vijf anderen op een kamer in Melbourne en nu, half vijf, zit ik in een Sydney trein naar m’n Sydney huis.
Kwart over zeven ‘s avonds en ik lig gebroken in bed. Heb toch wel een beetje een post-travel dipje. Maar wat was het fantastisch.

(Slechts enkele details van mijn avontuur in Melbourne, rechtstreeks uit mijn traveljournal)